Thuismama

Dertig jaar geleden waren er meer thuismama’s dan werkende moeders, al werd dat toen ‘huisvrouw’ genoemd. Persoonlijk vind ik dat de term ‘thuismama’ de lading beter dekt: je bent een mama en je blijft thuis met en voor je kinderen.

De tijden zijn inderdaad veranderd, net als bepaalde normen. Ik hoor een collega nog zeggen dat de maatschappij tegenwoordig toch veel vraagt van jonge mensen: dat ze trouwen, een eigen huis hebben, minstens één auto, kindjes én een succesvolle carrière.
Nog steeds – en eigenlijk zelfs meer en meer – prijs ik mezelf gelukkig dat ik die normen niet als bindend beschouw voor mezelf. Want als je aan al die eisen wilt voldoen, waar sta jij zelf dan in het hele verhaal? Is er nog wel plaats voor wie jij bent en wat jij wilt? Die dingen komen voor mij op nummer 1. En ik bof dubbel dat mijn man er net zo over denkt.

Hoewel het tegenwoordig blijkbaar normaal is dat van grootouders wordt verwacht dat ze mee inspringen voor de opvang van de kleinkinderen, stond voor ons meteen vast dat we daar niet aan mee zouden doen.
Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het prachtig als een fiere grootmoeder vertelt dat de maandag ‘haar’ dag met de kleinkinderen is en dat daar niet aan geraakt mag worden. Maar mijn hart bloedt een beetje wanneer een andere grootmoeder vertelt dat het haar allemaal teveel wordt sinds de komst van de vierde spruit en dat ze dat eigenlijk niet aan haar eigen kinderen durft vertellen. Of wanneer grootouders er heel graag eens een paar weekjes tussenuit willen om met z’n tweetjes te genieten van hun pensioen, maar dat eigenlijk niet kunnen omdat de opvang van de kleinkinderen dan totaal in de soep loopt.
Ik maakte mijn ouders al snel duidelijk dat ik hen nooit zou vragen of ze op een vaste dag in de week wilden instaan voor de opvang van Gwen. Als ze zelf met een dergelijk voorstel op de proppen kwamen, zou ik daar zeker voor openstaan. Maar dat voorstel hebben ze tot op de dag van vandaag nog niet gedaan en ik had het ook niet anders verwacht.
Mijn moeder stond erop dat we het hen eerst zouden vragen als we eens opvang nodig hadden. En zo gebeurt het ook. Er zijn zelfs weken geweest dat mijn kinderen meer bij moemoe en vava waren dan thuis. Maar de afspraak met mijn ouders is dat ‘we hebben nu eigenlijk geen zin’ evengoed een reden is om de meisjes niet op te vangen als ‘we moeten dan zelf weg’.

Toen ik het nieuws van mijn eerste zwangerschap net wereldkundig had gemaakt, kwam één bepaalde vraag wel heel vaak terug: “Heb je al opvang?”
Nee, dat had ik nog niet. En manlief en ik hadden besloten daar ook niet naar te zoeken. Hij zag de kans schoon om veel tijd door te brengen met onze eerstgeborene terwijl ik werkte op maandag, dinsdag en woensdag.
De relatie van Gwen en haar papa is dan ook navenant. Ze zijn als twee handen op één buik.
Omdat mijn man veel van thuis uit werkt, viel dat ook allemaal wel te regelen. En in noodgevallen stonden mijn ouders altijd paraat.
Geen onthaalouder, geen crèche, geen kinderdagverblijf, … Gwen bleef gewoon thuis. En omdat het ons alle drie zo goed beviel, besloten we net hetzelfde te doen na de komst van Maya.
Alleen… met een Gwen die steeds meer aandacht vroeg (en dat uiteraard ook verdiende) én een baby’tje erbij zou het voor papa onmogelijk worden om zijn werk rond te krijgen. Driewerf hoera voor de loopbaanonderbreking! Nu was het mama’s beurt om thuis te blijven bij de kindjes.

Wij zijn van mening dat als je kiest voor kinderen, je er ook zelf voor zorgt.
Daarmee willen we absoluut geen oordeel vellen over ouders die het anders doen. Iedereen heeft zijn overtuigingen en ik ben er zeker van dat elke ouder van zijn of haar kinderen houdt en er niets minder dan het beste voor wilt.
Ik sta er echter voor 100 % achter dat je als ouder moet doen waar jij je goed bij voelt. Wel of geen borstvoeding, wel of geen kinderopvang, parttime of fulltime werkende mama’s en papa’s, … . Doe wat voor jou juist voelt, want dat gevoel breng je over op je kind.

Gelukkige ouder = gelukkig kind. Klaar!