Over rozen en doornen

Twee kindjes op komst… hoe gezegend kan je je voelen?
Manlief en ik zijn heel gelukkig met wat er gebeurt in mijn buik.
Ook Gwen en Maya leven – op hun manier – erg mee.

Dat uit zich op hartverwarmend grappige manieren.
Zoals die keer toen Gwen een beertje ontdekte bij mijn ouders. Het was ons zelfs nog niet opgevallen dat het beertje een gezellig dik buikje had, tot Gwen heel beslist zei: “Dit is mama beer en in haar buik zitten twee broertjes.”
Of Maya die zomaar uit het niets een kusje op mijn buik komt geven en dan met een stralende snoet verduidelijkt: “Kusje voor de broertjes!”
Of hoe ze allebei regelmatig opnieuw vertellen over die keer dat ze mee op controle gingen en dat de broertjes vanuit mama’s buik naar hen gewuifd hadden.

Het wonder – want ik kan het écht niet anders omschrijven – dat zich voltrekt in mijn eigen lichaam doet me meermaals per dag versteld staan. Alleen al te denken dat het er vijf jaar geleden nog naar uit zag dat ik zelf misschien nooit kinderen zou hebben!
De kindsbewegingen die ik nu zo veelvuldig mag ervaren, de wetenschap dat onze zoontjes in een beschermde en liefdevolle omgeving kunnen groeien en ontwikkelen tot ze klaar zijn om op de wereld te komen, het idee alleen al van die twee kleine hummeltjes die ons gezin compleet maken, … .
Steek het op de hormonen als je wil, dat ik dit mag meemaken samen met mijn gezin is voor mij onbetaalbaar waardevol en ik ben er dan ook heel dankbaar voor.

Alleen… elke roos heeft zijn doornen.
Het is heus niet allemaal rozengeur en maneschijn.

Ik ken het gevoel – ongetwijfeld herkenbaar voor veel mama’s in spe – al te goed: ‘Ik klaag maar niet, want ik besef dat er zoveel vrouwen ongewenst kinderloos zijn.’ Of: ‘Als ik benadruk hoe zwaar deze zwangerschap me valt dan lijkt het alsof ik niet blij ben dat er een kindje komt.’ Of nog: ‘Ik wil niet de enige zijn die het soms moeilijk heeft met haar zwangerschap.’
Geen wonder als je weet hoe je emoties op hol kunnen slaan tijdens een zwangerschap, alleen leiden zo’n bedenkingen tot niets anders dan schuldgevoelens en het idee dat je niet goed bezig bent… en ik kies er heel bewust voor om daar niet aan toe te geven.

Ja, ik ben heel blij met deze onverwachte zwangerschap én met het feit dat we twee zoontjes verwachten.
Tegelijk kan ik je vertellen dat deze zwangerschap met stip de zwaarste van de drie is. Ik dacht dat ik wist wat het was om moe te zijn… nu blijkt dat er ook zwangerschapsvermoeidheid ‘buiten categorie’ bestaat.
Uitstapjes buitenshuis hou ik bewust heel kort. Dat is elke keer weer genieten, gevolgd door uitgeteld in de zetel hangen met mijn voeten omhoog – om dikke enkels te vermijden.
En hoewel ik heel blij ben dat mijn bloeddruk niet stijgt naar ongezonde hoogten, is de lage bloeddruk waarmee ik te kampen heb, allesbehalve aangenaam.
Mijn longen zijn constant in de verdrukking. Gelukkig heb ik – wegens astma – altijd puffers in huis en weet ik heel goed wanneer ik die het best gebruik.

De combinatie van dat alles zorgt ervoor dat ik in mijn eigen huishouden amper nog kan bijdragen.
Stofzuigen is te zwaar en een rondje dweilen bekoop ik achteraf. Halverwege een klein afwasje wordt het zwart voor mijn ogen. De was wordt voor het grootste deel opgevangen door mijn mama, die daardoor meer dan dubbel zoveel te doen heeft als gewoonlijk.
Hier en daar wat opruimen, daartoe beperkt mijn bijdrage zich, en het wegleggen van de propere was die iemand anders voor mij naar boven heeft gedragen.
Niet fijn! Soms heb ik zelfs het gevoel dat ik profiteer van alles en iedereen rondom mij en me gemakshalve verstop achter mijn zwangerschap. In mijn hoofd weet ik dat dat onzin is, maar ook mijn emoties halen soms de overhand. Dat zijn voor mij de doornen van deze roos.

Gelukkig word je creatief in zo’n situaties.
Gwen en Maya weten ondertussen heel goed dat ik hen niet meer draag. Regelmatig bedenken we nieuwe manieren om daarmee om te gaan, wat de samenhorigheid zeker ten goede komt.
Geraakt de wasmand niet boven omdat manlief een hele dag uit huis is? Dan doe ik – verspreid over de hele dag – een heel aantal uitstapjes naar boven, met telkens een klein stapeltje was in mijn handen. Zo geraakt alles ook wel op z’n plaats én heb ik nog wat beweging.

Ik ga er niet om liegen, ik zal heel blij zijn wanneer alles weer een beetje normaler wordt.
Een zwangerschap duurt niet eeuwig.
En doornen… die hebben ook rozen. 🙂