Ik voelde het al aankomen…

Hoe koppig kan je zijn?
Hoe lang kan je je kop in het zand blijven steken om maar niet te willen zien wat er  – onvermijdelijk – toch aan zit te komen?

Behoorlijk lang, zo blijkt. Maar ik ben dan ook een geoefend exemplaar.

Het moet nu al ruim een maand geleden zijn dat ik dé vraag kreeg in het keukenbedrijf waar ik een paar uur per week help met de administratie.
Had ik het zien aankomen?
Helemààl niet! Het bracht me zelfs even van mijn stuk. Als reactie kreeg ik er amper meer uit dan een gemaakt lachje. Echt niks voor mij, dus.

De zaakvoerster vertelde over de zwangerschap van één van de verkoopsters in de andere vestiging en vertelde toen dat de andere verkoopster daar had gevraagd: “En An, loopt die nog àltijd rond met die tweeling in haar buik?”

Meer was het niet.
Het bracht echter wel een gevoel in me naar boven dat ik niet beter kan omschrijven dan onbehagen, misschien zelfs een heel klein beetje angst.

Ik was nog net geen zes maanden zwanger. Van een tweeling, akkoord, maar dat wilde toch niet zeggen dat het met zes maanden uit moest zijn met de pret? Zou het echt dat ik dat hele derde trimester braafjes binnen moest blijven met mijn voetjes omhoog? Misschien zelfs de hele dag doorbrengend in mijn bed?
Nee toch?!

Die voetjes – meestal gehuld in drukkousen (tegen de te lage bloeddruk) – lagen het merendeel van de tijd al wel omhoog, hoor. Gewoon omdat dat de meest aangename houding is voor mijn uitdijende lijf. Die stap had ik al genomen en ik zag er de voordelen ondertussen ook wel van in.

Een occasioneel dutje kon ook een wereld van verschil maken en als ik heel eerlijk was met mezelf zou ik er wel elke dag eentje willen doen.
Hmmmm… die ene vraag had me wel aan het denken gezet en spookte regelmatig door mijn hoofd.

Het hielp natuurlijk niet dat de juf van mijn jongste dochter Maya – tijdens één van de laatste keren dat ik onze meisjes te voet mee was gaan afhalen op school – opmerkte dat ik toch wel heel mobiel bleef, zo ver in een tweelingzwangerschap. Het was een zeer positieve opmerking die me toch weer met beide voeten op de grond deed belanden.
Ondertussen was ik me zeer bewust dat heel wat toekomstige tweelingmama’s vanaf zes maanden zwangerschap platte rust moeten nemen. En jawel, ik was heel dankbaar dat ik daar niet bij hoorde. Bovendien wist ik heel goed dat ik daar zelf ook een aandeel in had. Voldoende rust inbouwen, heel duidelijk je grenzen aangeven, activiteiten afbouwen, … allemaal dingen die de draagtijd van een tweeling alleen maar positief kunnen beïnvloeden.

Uiteraard bepalen die zaken niet àlles. Soms treden er complicaties op, hoe goed je ook voor jezelf en je ongeboren kindjes hebt gezorgd.
Voor zover ik het zelf in de hand heb, wil ik er wel alles aan doen om deze zwangerschap uit te dragen.

Langzaamaan merkte ik de veranderingen in mijn denken op.
Het leek op de duur niet meer zo heel erg om zo goed als alles te doen vanuit de zetel met mijn voetjes omhoog.
Zelfs het extra dutje in de ochtend of namiddag was geen teken van overgave meer. Integendeel, het werd een teken van sterkte. Van heel goed weten wat ik aan het doen was en – nog belangrijker – waarom!

Ik voelde het al aankomen…
Het moment waarop ik zou gaan genieten van die extra rust.
Het punt waarop ik halverwege de voormiddag zo erg zou uitkijken naar mijn bed dat ik er met een zucht van verlichting in zou rollen.

Dat moment is nu aangebroken, zeven maanden zwanger.
En het is heus niet zo erg als ik had gevreesd.
Het is zelfs zalig.

Wie had dat ooit gedacht?