Soms is er gewoon zoveel in beweging…

… zoveel. Dat het minste dat erbij komt teveel kan zijn.

Een dierbare in kritieke toestand in het ziekenhuis. De zoektocht naar een veilige en geschikte woning die duidelijk maakt dat discriminatie op de huurmarkt geen loos begrip is. Scheefgelopen relaties met instanties wegens dubieuze verslaggeving die het belang van heldere communicatie niet feller kunnen onderstrepen. De opname van een kind op de pediatrie. Een verhuis voorbereiden zonder concrete data. Mee moeten draaien in de mallemolen om niet uit de boot te vallen. Een samenleving waar mensen uit elkaar drijven omdat de ene de andere bestempelt als ‘schaap’ terwijl anderen die ene wegzetten als ‘complotdenker’ of fantast – terwijl die polarisatie en dualiteit niet eens nodig is.

Het is gewoon even teveel. Het is mij gewoon even teveel. En voorlopig is dat ook helemaal prima.

Ik plooi terug op mezelf. Ik trek me terug naar de kern van mijn wezen. Ik veranker mijn wortels nog wat steviger en ik blijf ter plekke staan. Op mijn plaats. In mijn liefdevolle kracht. Als een straatlantaarn die wat licht brengt in het duister van de nacht. Misschien brandt mijn licht niet altijd even fel. Maar het is er wel. Ik ben er wel.

En die woorden? Die komen wel weer terug…