Het communicerende lichaam
Zwanger zijn… been there, done that. Twee keer al.
Niks nieuws, dus.
Tweelingzwangerschap? Dàt is dan weer andere koek.
De ene zwangere drentelt erdoor alsof het niets is, de andere ligt halverwege al verplicht plat en dan heb je nog die middenmoot.
En daartoe behoor ik.
Begin deze week maakte mijn lichaam me duidelijk dat ik kon kiezen: ofwel ‘s middags even onder zeil gaan ofwel mezelf vanaf de vroege avond verder slepen tot ik bijna uitgeput niet anders kan dan tegelijk gaan slapen met mijn dochters van 4 en 3. Zonder middagdutje steken volgende gevreesde (tweeling)zwangerschapskwaaltjes onverbiddelijk de kop op: vocht vasthouden met olifantenenkels tot gevolg, nóg sneller en meer last van brandend maagzuur en – waar ik nog het minst van hou – pijnlijk harde buiken. Wel knap van mijn lichaam dat het zo open tegen me ‘praat’, vind ik dan. Zo weet je vrij snel wat kan en wat je beter laat. Toch wel handig… als ik nu maar de hele tijd braaf wilde luisteren. Maar dat is dan weer buiten mij gerekend…
Een paar dagen geleden ging ik soldenshoppen met een vriendin. Het was al even gepland en ik had echt zin in zo’n dagje ‘stadten’.
Dat het weer me de voorbije weken niet zo lekker zat (met die warmte) wuifde ik gewoon weg. Net als mijn besef van een paar dagen eerder… want we vertrokken voor de middag om dan ook iets te kunnen eten in de stad.
Het wàs een hele fijne dag. In de auto op de terugweg merkte ik al dat ik mijn grenzen overschreden had, alleen was ik er nog niet klaar voor om dat aan mezelf toe te geven. Mijn oogleden voelden ongelooflijk zwaar. Telkens ik met mijn ogen knipperde, moest ik heel wat moeite doen om ze ook echt weer open te krijgen. Maar nee hoor, niks aan de hand.
Aangekomen bij mijn ouders – waar Gwen en Maya ondertussen verbleven – plofte ik in de zetel, ontdeed me van mijn schoenen en legde mijn voeten, netjes gehuld in mijn sexy drukkousen, ongegeneerd op de salontafel. Tweede signaal van mijn lichaam: mijn enkels waren gezwollen, drukkousen of niet. Allesbehalve een goed teken. De drang om die knellende dingen uit te trekken, weerstond ik dapper… wetende dat het anders helemaal de spuigaten zou uitlopen.
De buurvrouw van mijn ouders, een schat van een mens met het hart op de juiste plaats én op de tong, was net op bezoek. “Ja Anneke, dit is misschien wel de laatste keer dat je zo’n uitstapje kon doen. Voorlopig dan toch,” zei ze. En ik dat maar tegen beter weten in weerleggen.
‘s Avonds thuis verleidde manlief me met een partijtje schaak, waar ik ook echt naar uitkeek. Halverwege sloegen mijn hersenen tilt, of eerder: ze gaven het gewoon op. Hoe erg ik ook mijn best deed om na te denken, er gebeurde helemaal niks meer. De tranen sprongen in mijn ogen en ik was niet in staat ze tegen te houden. Wàt was ik moe! En hoe kon ik mezelf wel verwensen omdat ik mij én de jongetjes in mijn buik dat broodnodige middagdutje zomaar had ontzegd!
Gelukkig ben ik niet het type dat in die emoties blijft hangen. Dat leidt immers tot niets. Het enige wat ik kon doen, was eruit leren.
De dag nadien stond de tweewekelijkse tweelingcontrole op de agenda, op 22 weken en 3 dagen zwangerschap. Wegens het onverwachte afbellen van de kinderopvang gingen onze meisjes gewoon mee. Wat keken ze ernaar uit om ‘naar de broertjes te gaan kijken’! Zelfs op de heenweg in de auto was dat het meest terugkerende gespreksonderwerp op de achterbank. Tijdens de echo waren ze bij momenten aan het scherm gekluisterd, vooral toen de 3D-beelden verschenen. “Dat zijn onze broertjes!” riep Gwen meermaals uit, waarop Maya haar enthousiast bijviel: “Broertjes!”
Met onze jongens gaat alles nog steeds prima. Ze wegen elk 535 gram en zijn nu 28 cm groot. Alleen mama… die mag het wat rustiger aan doen. Mijn baarmoederhals is op 4 weken tijd van 5,5 cm naar 3,5 cm gegaan. Bij een derde zwangerschap nog geen reden tot ongerustheid, maar wel een signaal.
Mijn lichaam communiceert met me.
Op alle mogelijke manieren die het maar kan verzinnen.
Wie ben ik dan om niet te luisteren?
