Gestalkt door mijn schatten van kinderen

Zomervakantie.
Toen ik mijn zorgeloze jeugd beleefde, vond ik dat de zaligste tijd van het jaar.
Uitslapen, knutselen, spelen met de buurkinderen, gaan zwemmen of fietsen, mezelf ongelooflijk vervelen (tot mijn moeder er helemaal gek van werd – sorry, mama!), rondhangen, … .
Ja, dat was nog eens wat!

Wanneer je als schoolverlater gaat werken, verliest die zomervakantie meteen een groot stuk van zijn bijzonderheden. Het wordt eerder een periode zoals de rest van het jaar. Misschien zelfs een beetje meer stresserend. Collega’s met kinderen willen allemaal hun verlofdagen in die weken opnemen en dat leidt wel eens tot spanningen. Om maar te zwijgen van de situatie op de weg. Van de minder auto’s die er rondrijden, lijkt een uitzonderlijk hoog percentage bestuurders te lijden aan het kip-zonder-kopsyndroom… met meer gevaarlijke situaties tot gevolg.
De stress over de opvang van de kinderen, vooral als er eentje ziek wordt of – nog erger – als ze op het laatste moment niet terecht kunnen, het bij momenten hoge dramagehalte komt op een kinderloze soms overdreven over. Langs de andere kant, hoe kan je weten wat het juist inhoudt om kinderen te hebben als je er zelf geen hebt?

En dan word je mama… .

Omdat manlief en ik altijd zelf hebben ingestaan voor het leeuwendeel van de opvang van onze meisjes, blijft de stress van het vinden van opvang voor ons eerder vaag. Hoewel het wel eens gebeurde dat we onze eigen agenda aanpasten omdat onze meisjes nergens terecht konden. Dat was dan onze eigen en weloverwogen keuze en eentje die we dankzij mijn ouders maar zelden moesten maken. Dat mijn moeder destijds opperde dat ze liever instond voor de occasionele opvang van haar kleindochters dan dat ze op vaste momenten bij haar waren, heeft ons al vaak gered. Ondertussen wonen we op een paar honderd meter van elkaar in dezelfde straat. Gemakkelijker kan dus niet als je hulp kan gebruiken (mama, papa, dat geldt ook voor jullie, hè!).

Met het krijgen van kinderen – en zeker nu ze allebei naar de kleuterschool gaan – hervond de zomervakantie een heel stuk van zijn charme.
Als mama mag ik ook de keerzijde ervaren. We hebben nooit te klagen gehad over kinderen die voor dag en dauw aan ons bed stonden, echt uitslapen doen onze mini-dames toch ook niet. En we krijgen bijna dagelijks een portie op ons bord van meisjes die zich vervelen, die boos worden dat ze geen dvd’tje mogen bekijken omdat het prachtig buitenspeelweer is, die na vijf minuten intensief in de weer te zijn geweest met klei, kleurpotloden, prikpen of schaar beslissen dat het hoog tijd is voor een andere activiteit. Om maar te zwijgen van het stalkgedrag!

Hoe erg we ook ons best doen om het ‘dolce far niente’-principe op onze kinderen over te brengen, zowel manlief als ik voelen ons af en toe opgejaagd wild.
Het stapt niet gemakkelijk met één of twee jongedametjes die zich aan je benen vastklampen.
En je wordt er bepaald niet rustiger van als twee fijne stemmetjes door elkaar blijven roepen in de hoop dat mama meteen voldoet aan alle wensen.

22 weken 3 dagen zwangerNu ik bijna 22 weken zwanger ben, voel ik me soms ook inwendig gestalkt. Onze jongens – nu elk al ruim 25 cm groot – kennen er ook wat van.

“Je ziet er opgejaagd uit,” zegt manlief dan. Ja, zo voelt het eigenlijk ook.

Begrijp me niet verkeerd.
Ik vind het zalig om die bewegingen in mijn buik te voelen.
Met een maag die duidelijk in de verdrukking is en longen die niet meer de plaats hebben om comfortabel te kunnen zijn, is het bij momenten alleen niet echt fijn te noemen. En ik wijd heel bewust niet uit over de dikke enkels die de kop opsteken als ik te weinig rust neem. 😉

Gelukkig is dit niet voor altijd, hier komt een einde aan. Het liefst van al voldraag ik deze tweelingzwangerschap, ook al heb ik geen idee waarheen mijn buik tegen die tijd gegroeid is en of ik dan überhaupt nog in staat ben om zonder katrolsysteem uit de zetel te geraken.

Eigenlijk kijk ik nu al heel erg uit naar het moment waarop ik alleen nog uitwendig gestalkt word, door mijn vier (!) kinderen.
Nooit gedacht…

 

1 reactie

  1. Prachtig geschreven,”het leven zoals het is”. Maar als de tijd er is, mag je me wel af en toe bellen om eens te helpen hoor! Met veel plezier zelfs! Ik ga zowieso echt stoppen mee uit te gaan travacharen om de rijken nog wat rijker te maken. Voor mij is het niet meer van levensbelang…. Ik ga andere dingen doen!