De ‘gestrande walvis’ fase

36 weken en 1 dag zwanger van een eeneiige tweeling.
Het is me wat!
En het is ook nog eens heel dubbel aan het worden.

Langs de ene kant ben ik zo ongelooflijk dankbaar voor het verloop van deze zwangerschap. Op dit moment hebben we de gemiddelde duur ervan al met twee weken overschreden.
Voor onze zoontjes is dat alleen maar goed nieuws, want er bestaat geen betere couveuse als de baarmoeder.
Tot op heden heb ik nog geen doktersadvies gekregen om plat te liggen en is er van complicaties geen sprake.

Langs de andere kant valt het niet meer te ontkennen: de laatste fase van deze zwangerschap is aangebroken… de ‘gestrande walvis’ fase.

Hoeveel rust ik ook neem, ik geraak niet meer bijgeslapen.
Comfortabel liggen, zitten of staan… dat lukt ongeveer een half uur voor mijn lijf me duidelijk maakt dat ik toch beter een andere houding aanneem. Alleen… welke houding dan?
Mijn bekken maakt zich duidelijk klaar voor de bevalling, wat vooral opvalt wanneer ik opsta uit bed of zetel en de eerste meters noodgedwongen afleg met mini-stapjes. Als mijn vader slentert dan loopt hij nog te snel voor mij!
Wat ik ook eet of drink, het levert me sowieso brandend maagzuur op. Dat heb ik zelfs als ik niet eet of drink, dus wat maakt het dan nog uit? Wat ik in mijn mond stop, verorber ik met smaak.
Mijn voeten en enkels zijn de laatste dagen zeer zacht (lees: ik houd vocht vast) en het enige wat de gynaecoloog me nog kan aanraden, is het nemen van medicatie om dat te verhelpen. Doordat de zwangerschap al zo ver gevorderd is, twijfel ik om dat te doen. Waarom nu nog medicatie gaan nemen voor iets dat een vrij normaal signaal is van een hoogzwanger lichaam?

De controlefreak in mezelf, die ik normaal gezien zo rustig kan houden, laat zich niet meer verdringen. Ik suggereer en commandeer dat het een lieve lust is. Manlief loopt er zowat de muren van op!
Volgens mij komt dat deels omdat ik werkelijk niet veel anders meer kan dan aanwezig zijn vanop een stoel of vanuit de zetel.
Als een echte pregzilla tracht ik toch nog enige invloed uit te oefenen op de wereld die zich zonder mij natuurlijk prima redt.

De voorbije dagen laaien de emoties soms belachelijk hoog op. Het verhaal van de mug en de olifant: zaken waaraan ik me normaal gezien niet stoor, nemen gigantische proporties aan. Soms is het zelfs zo erg dat de tranen in mijn ogen staan, wat ik dan weer zo belachelijk vind van mezelf dat ik boos word waardoor – juist! – die tranen dan maar ineens naar beneden rollen.
‘Hormotioneel’ dus.
Die term leerde ik vorig weekend kennen van een jong gezin dat bij ons op bezoek kwam. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik ’em even van je leen, Raphael, maar het beschrijft perfect wat er nu gaande is met mij.

Het is niets nieuws. Ik herken het maar al te goed van de vorige twee zwangerschappen.
Wat ik ook nog heel goed weet, is dat het vrij plotse afnemen van die drang om alles te controleren een zeer betrouwbare graadmeter is voor een op handen zijnde bevalling.

Daarom heb ik manlief alvast gewaarschuwd.
Als het leven aan mijn zijde terug draaglijker wordt, dan duurt het nog hooguit een paar dagen voordat hij zijn vrouw naar de verloskamer mag vergezellen.

En tot die tijd schik ik me in mijn rol als gestrande walvis.
Het is tenslotte nog maar voor eventjes. 😉