Haiku #5

Het verwondert mensen rondom mij soms hoe erg ìk me erover kan verwonderen dat rust en stilte me zoveel goed kunnen doen. Ondertussen ervaar ik af en toe een moment van voelbare beterschap. Al besef ik ook heel goed dat dit een stevige oefening is – en blijft – in geduld. Niemand kan me vertellen of en wanneer ik op het punt kom waarop ik het huishouden en de zorg voor de kinderen weer helemaal zelf aankan. Of wanneer ik opnieuw in staat ben om te gaan werken.

Wat ik nu uit volle overtuiging ‘actief herstellen’ kan noemen, voelde zò lang als ‘niks doen’, profiteren en luilakken. En heel soms doet het dat nog wel eens, al kan ik dat steeds sneller herkennen en erkennen, waardoor het vanzelf weer verdwijnt. Yay me!

‘Niets doen’ is wel degelijk ìets doen. En jawel, de effecten laten zich soms al eens voelen. Dan is het oppassen geblazen om er niet meteen weer ‘over’ te gaan, een val waar ik nog steeds met open ogen in kan lopen. Ik ben nu eenmaal een enthousiast wezen…

Dat rust en stilte me de beste kansen geven op herstel, had ik nooit durven denken. Ècht niet! Het vergde ontzettend veel blind vertrouwen en loslaten van al die ‘moet-jes’ en ‘zou-tjes’ waarmee ik mijn hoofd altijd heb gevuld. En nu mag ik het ook ervaren.

Zo dankbaar. ?
En ook fier. Op mezelf. ?