En toen lag mama wakker…
Gwen werd geboren op 15 maart 2010. Dat wil zeggen dat ze na de herfstvakantie naar de kleuterklas mag en op maandag 5 november 2012 aan haar lange schoolloopbaan start. De voorbije maanden leverde dat de – waarschijnlijk overbekende – dubbele gevoelens op bij deze mama. Langs de ene kant kijk ik uit naar die eerste schooldag omdat Gwen er wel aan toe is. Ze kan wel wat andere stimulansen gebruiken én speelt graag samen met andere kindjes. Langs de andere kant betekent het dat ik mijn kleine meisje elke weekdag – letterlijk – ga moeten loslaten aan de schoolpoort. Een hele stap richting zelfstandigheid, dus!
Sinds de komst van onze eerste spruit hoor ik regelmatig dat ik zo’n rustige mama ben. Waarschijnlijk heb ik daarvoor mijn leeftijd wat mee: als je pas op je 32ste mama wordt, heb je zelf al wel het één en ander meegemaakt. Relativeren gaat je beter af… en laat net dàt nu heel handig van pas komen bij het moederschap.
Zelf kon ik me me dus best wel onderbrengen in de categorie ‘rustige moeders’. Hoewel… af en toe donder ik toch lelijk uit die rol!
De laatste keer was een paar weken geleden op een vrijdagnacht. Hoe ik ook draai en keer, het lukt me niet om in slaap te geraken. Al snel wordt me duidelijk waarom. Gepieker en getob!
Over Gwen die in minder dan een maand naar de kleuterschool zou gaan, over het feit dat ze nog niet ‘droog’ is, over het gebrek aan naamlabeltjes om in haar kleren en op haar spulletjes te bevestigen, over het feit dat ik zelfs nog niet weet wat ze allemaal nodig heeft voor de school, over het ontbreken van een degelijke winterjas in haar maat, … . Ik maal en maal maar door tot mijn hoofd op het punt staat te ontploffen. Omdat blijven tobben helemaal niks oplevert, besluit ik op te staan en me terug te trekken in de badkamer. Mijn gsm gris ik mee.
Zo snel als mijn vingers het toelaten, tik ik mijn rondwervelende gedachten in op het toetsenbordje van mijn mobiele toestelletje. Naast het noteren van een heleboel ‘losse flodders’ – die zelfs niets met mijn dochter te maken hebben – en het organiseren van al die zwevende informatie, levert dat uiteindelijk het volgende op:
TO DO SCHOOL GWEN:
– oplijsten benodigd materiaal
– verzamelen/kopen benodigd materiaal
– bestellen plak- en strijklabels met naam
– pottytraining
De rust in mijn hoofd keert terug en mama kan opnieuw in haar bed gaan liggen. Genietend van de warmte nestel ik me tegen manlief aan. Als bij wonder vind ik meteen de juiste houding en val ik snel in een zalige slaap.
De ochtend nadien neem ik mijn to do-lijstje erbij, net als de infobundel van de plaatselijke kleuter- en lagere school, een stuk papier en een pen. Ik noteer alles wat Gwen nodig heeft voor de kleuterklas en vink af wat we al in huis hebben.
Vervolgens surf ik naar een website waar je strijk- en plaklabels kan bestellen. Daar ontwerp ik de labeltjes voor Gwen. Als symbooltje kies ik een poes omdat mijn oudste dochter simpelweg gek is van katten. Wanneer het bericht volgt dat de betaling in orde is, kan ik ook dat puntje afvinken op mijn lijstje én ervaar ik de portie bijbehorende rust. Heerlijk voelt dat!
De zindelijkheidstraining is het volgende actiepunt.
In onze kast ligt al een hele tijd het boekje ‘Zindelijk in een week’ van Gina Ford en ja, ik heb het ook effectief gelezen. De belofte van een korte en efficiënte zindelijkheidstraining klinkt als muziek in de oren. En toch… .
Mij maakt het niet uit of Gwen er een week of een maand over doet. Het belangrijkste is dat we ermee beginnen ruim voor haar jonge leventje eventjes helemaal op zijn kop staat doordat ze elke dag naar school gaat.
“Afwachten maar,” zegt manlief nog, “want sinds wanneer volgt Gwen de boekjes, weet je wel?” Waarmee hij bedoelt dat onze oudste dochter zo goed als alles op haar unieke manier en – vooral – eigen tempo doet. Dankzij haar hebben we al meermaals kunnen ondervinden dat de gemiddelden uit de boeken over kinderontwikkeling en opvoeden ook maar gewoon gemiddelden zijn.
Laat Gwen dus maar gerust haar eigen weg volgen, ook hierin. Uit ervaring weet ik dat we juist dàn de meeste kans op succes hebben.
Bovendien wil ons oudste prinsesje – net zoals de meeste peuters – heel graag kunnen wat andere kindjes kunnen. De confrontatie met klasgenootjes die heel flink naar het toilet gaan, zal haar alleen maar meer motiveren.
Je zal wel zien!
