Heen en weer

Ken je dat gevoel, dat je heen en weer wordt getrokken van de ene kant naar de andere?

De laatste tijd heb ik daar wel eens last van. En dan druk ik het nog zachtjes uit.
De oorzaak?
Wel… ik steek het gemakshalve maar op de combinatie van het moederschap, een echtgenoot die ondernemer is en mijn leven daarbuiten.

Al sinds mijn jonge jaren kamp ik met het luxeprobleem dat ik heel veel dingen graag doe.
Zo herinner ik me een periode uit mijn lagere schooltijd waarin ik slechts twee dagen op de zeven niks op de agenda had staan. Notenleer, klarinetles, turnen, repetities van muziekverenigingen, … En dan hebben we het nog niet over de uren die ik thuis besteedde aan tekenen, schrijven, knutselen en – gelukkig ook – gewoon spelen.

Naarmate ik ouder werd en mijn studies meer tijd opslorpten, vielen een aantal zaken spontaan weg. En toch was ik degene die gek genoeg was om een avond per week ongeveer anderhalf tot twee uur onderweg te zijn voor een instrumentles waarin ik hooguit een half uur aan bod kwam. Mijn vrijdagavonden stonden sinds mijn vijftiende in het teken van de muziekvereniging uit het dorp waar mijn ouders opgroeiden. Uitgaan deed ik op zaterdag of – tijdens de periode dat ik op kamers woonde – op een occasionele weekavond.

Breien doe ik inmiddels ook weer bijna even veel als in mijn kinderloze periode en zo heel af en toe knutsel ik zelf een wenskaart in elkaar.
Binnenkort ga ik zelfs een workshop encaustic volgen! Nog nooit gedaan, dus ik ben heel benieuwd en kijk er nu al naar uit.

Daarnaast ben ik , onder andere op het digitale vlak, de hulplijn van mijn vader.
Teksten (her)schrijven en beeldmateriaal verzamelen voor de publicatie die hij regelmatig in elkaar bokst, computerraadsels oplossen (wat ook mijn pet soms te boven gaat, geef ik grif toe), andere formuleringen voorstellen voor te versturen mails, … .

Bij alles wat ik voor mezelf wil doen, zit altijd dezelfde adder onder het gras. Wat met de kindjes? Waar kunnen ze terecht? Moet Gwen opgehaald worden op school of ben ik op tijd terug?
Op manlief reken ik niet tijdens de weekdagen. Ofwel is die buitenshuis aan het werk, ofwel binnenshuis. Beter niet opzadelen met onze meisjes, dus.
We kennen wel redelijk wat mensen die we altijd mogen aanspreken voor het opvangen van Gwen en Maya… maar sommigen wonen een paar dorpen verder. En soms is dat helemaal de andere richting uit. Het gebeurt ook dat onze enige wagen al op de baan is met manlief.

Ach, al dat ge-heen-en-weer heeft wel een voordeel: ook in puzzelen ben ik goed (geworden). 😉