Schoolfeest!

Het jaarlijkse schoolfeest in de dorpsschool vond dit weekend plaats!

Als kind keek ik daar altijd heel erg naar uit. Wat ik er het leukste aan vond, was dat de omgeving waar je elke weekdag leerde en speelde ineens een heel andere invulling had. Je was er eens niet om te leren en je zag toch net ietsje meer de persoon achter de juf of meester.
Bovendien kon je papa en/of mama meetronen naar een omgeving die voor jou vertrouwder was dan voor hen. Dat ik hen dan bij de hand kon nemen, kon rondleiden en dingen vertellen die zij niet wisten (of toch goed deden alsof), vond ik al helemaal geweldig.
Ik vraag me af of mijn dochtertjes dat binnen een paar jaar ook zo ervaren.

Vorig jaar trokken vava (mijn vader), Gwen en ikzelf (7 maanden zwanger van Maya) samen naar het schoolfeest. Om eens rond te kijken, om de sfeer op te snuiven, om andere kindjes te zien, om rond te hangen in een paar klasjes én om er gezellig eentje te gaan drinken met z’n drietjes.

Tijdens ons bezoek aan het eerste kleuterklasje keek Gwen haar ogen uit. Speelgoed, knutselwerkjes, een ballenbad, boekjes, … . Een ballenbad?! Dat interesseerde haar wel. Vava zette haar er voorzichtig in en te midden van druk spelende kindjes genoot Gwen van de ervaring. Die bestond voor haar uit het zitten tussen die vele, kleurrijke balletjes en het kijken naar de andere kindjes in het ballenbad. Was ze overweldigd? Neen, maar ze had absoluut genoeg om te observeren. Na een paar minuten stond Gwen recht en strekte haar armpjes uit naar vava, die haar meteen optilde. Vanop die grotere hoogte keek ze nog even naar het hele gebeuren. En toen richtte mijn dochter haar aandacht op iets anders en konden we onze weg verderzetten.
Dat is typerend voor Gwen en je kan haar geen groter plezier doen dan haar zelf de touwtjes in handen te geven. Zij bepaalt wel hoe ze een nieuwe situatie wil ervaren en wanneer het tijd is voor iets anders.

Gwen is altijd een kijkertje geweest: eerst observeren alvorens tot de actie over te gaan. Meer dan eens geraakt ze zelfs niet verder dan dat. En als je denkt dat haar dat dan enigszins stoort, zit je er ver naast. In vertrouwde situaties kan mijn oudste dochter gelukkig heel actiegericht zijn. Als mama maak ik me er dus geen zorgen over: dat is gewoon hoe Gwen in elkaar zit, hoe ze de wereld in zich opneemt.

Zaterdagnamiddag hadden we afgesproken met moemoe en vava. Met z’n zessen liepen we tussen springkastelen door naar de schoolpoort en verder naar de grote speelplaats. Daar was het een drukte van jewelste: tafeltjes met mensen die iets dronken of aten, rondlopende kinderen en spelletjes die veel volk trokken.
Maya vond het allemaal geweldig om te zien, zolang we de kinderkar maar regelmatig van positie veranderden.
Gwen wilde wel een spelletje ‘eendjes vissen’ spelen. Toen de interesse in het vangen van eendjes wat was weggedeemsterd, was met haar handen in het water plonsen een geweldig alternatief.
Daarna liep Gwen – onder het goedkeurend oog van een enthousiast kraaiende Maya – heel wat rondjes tussen de mensen.
Toen we besloten iets te gaan drinken, werd het fruitsap amper aangeraakt. Ons oudste meisje werd naar het podium getrokken waar alle klasjes een paar uurtjes daarvoor hun ingestudeerde dansje hadden opgevoerd. Papa moest wel met haar mee. En zo stond mijn – in mijn ogen grote – dochter heel schattig en klein te wezen tussen al die andere kindjes.

Toen we terug naar huis wilden gaan, besloot Gwen dat ze toch wel heel graag op het springkasteel wou. Weer zo’n eerste ervaring voor haar.
De schoentjes gingen vlot uit en Gwen liep flink aan mama’s hand naar het springkasteel… om vlak ervoor tegen te stribbelen. “Bang!”
Tja, dan kan je als mama twee dingen doen, vind ik. Ofwel geef je toe aan de angst van je kind en mis je een ervaring, ofwel pas je het hele concept een beetje aan zodat het toch leuk wordt.
Ik vroeg Gwen of ze vanuit mijn armen op het springkasteel wou vallen. Dat wilde ze wel. En zo gooide ik mijn oudste meisje een aantal keer op het zachte springkussen. Ze gilde het uit van de pret… tot het voor haar genoeg was geweest. De schoenen gingen weer aan en Gwen kroop weer veilig bij Maya in de kinderkar.
‘s Avonds voor het slapengaan vroeg ik of ze het fijn vond op het schoolfeest. Gwen knikte ‘ja’ en zei toen: “Psing.” (haar woordje voor ‘spring’). Ik kreeg een zalig warm gevoel vanbinnen.
Missie geslaagd!