Zwanger worden

Een kinderwens hebben, is één ding. Zwanger worden is al iets heel anders.

De verhalen zijn van alle tijden: mensen die zo graag een kindje willen en hun grootste wens niet in vervulling zien gaan.
Vroeger was daar weinig aan te doen. Als je genoeg geld had en alle omstandigheden zaten mee dan kon je eventueel adopteren. De wetgeving hinkte echter een heel eind achterop. Nu die er wel is, lijkt ze dikwijls eerder tegen te werken. Als je weet dat sommige mensen tot tien jaar moeten wachten om hun (adoptie)kindje in de armen te kunnen sluiten!

Mijn eigen ouders weten er ook één en ander van! Toen ik nog een kleuter was, wilden ze graag een jongetje adopteren. Omdat de zus van mijn mama – tante nonneke voor mij – als missionaris werkte en leefde in Guatemala (Centraal-Amerika) was de keuze snel gemaakt. We keken er alle drie erg naar uit, maar mijn broertje is nooit gekomen. De vrouw die voor hem zorgde, stelde bijkomende financiële eisen. In die mate dat mijn ouders er niet aan konden en – met pijn in hun hart – wilden voldoen. Nu ik zelf kindjes heb, besef ik pas hoe zij zich moeten gevoeld hebben. Het zoontje waar ze zo naar uitkeken, dat ze ongetwijfeld al een plaatsje in hun hart hadden gegeven, hebben ze nooit kunnen vasthouden, kunnen knuffelen. Het lijkt wel een beetje op een zwangerschap die veel te vroeg en fataal eindigt… .

Ik heb altijd ‘geweten’ dat ik ooit mama zou worden. Daar zat mijn eigen moemoe Fien ook voor een stukje tussen. Maandstonden waren vaak een zeer pijnlijke bedoening voor mij en de mama van mijn mama merkte dan regelmatig op dat meisjes die daar zoveel last van hadden, later zeker moeder zouden worden. Een wijsheid ‘uit de oude doos’ of gewoon troostende woorden van een liefhebbende grootmoeder? Dat maakte voor mij geen verschil. Moemoe Fien was een heel wijze vrouw en wat ze zei bleef hangen.

Toen we elkaar pas kenden, voelden manlief en ik al snel dat het echt goed zat tussen ons. Na 13 maanden woonden we samen en spraken we over trouwen en kindjes. Ietsje later begon ik echter serieus te sukkelen met mijn gezondheid. We besloten dat het geen goed idee was om in die omstandigheden kindjes op de wereld te zetten. Dus ging de kinderwens de koelkast in. Een beslissing waar ik nog steeds volledig achter sta: kindjes verdienen een mama die er kan zijn voor hen en dat kon toen niet.
Het jaar dat ik 30 werd, besloten we er volledig voor te gaan. Hoewel ik heel goed wist dat het zeker een jaar kan duren voor je zwanger bent – zeker na jarenlang gebruik van de anticonceptiepil – vond ik het elke maand heel spannend. Er gebeurde echter niks, hoewel… elke maand gebeurde datgene wat ik eigenlijk niet wilde: maandstonden. Ook nu had ik een aantal dingen tegen: een traag werkende schildklier (waarvoor ik trouw elke dag schildklierhormoon slikte) en een behoorlijke portie overgewicht.

Goed bedoelende collega’s – die best wisten dat we ‘aan het proberen’ waren – gaven tips (de meest idiote én grappige eerst) en af en toe kreeg ik de vraag of we ons al hadden laten testen en eventueel vruchtbaarheidsbehandelingen overwogen.
Gelukkig zaten manlief en ik daarin helemaal op dezelfde lijn: moeder natuur weet heel goed wat ze doet. Als het via de gewone weg niet lukt, dan gaan we voor adoptie of pleegouderschap. “Onze poezen halen we toch ook uit het asiel?”, zei manlief, met één van de drie lieve beestjes op zijn schoot.

Na meer dan anderhalf jaar proberen, volgden we samen een ‘Start to run’-traject, waarbij je op 10 weken tijd 5 km kan lopen. We hadden een serieus gesprek waarin we besloten er gewoon niet meer mee bezig te zijn en onze kinderwens helemaal los te laten. Daar slaagden we wonderwel in… en een paar weken later voelde ik dat ik zwanger was!
Tijdens de dagen van ‘weten maar nog niet durven testen, want zó pril en wat als de test dan vals negatief is’ volgden we een avondseminar waarbij ik met mijn blote hand een plankje in twee sloeg en mezelf constant bewust was van mijn grote geheim én mijn immense kracht. We liepen samen de 5 km uit terwijl ik al regelmatig praatte tegen ons kindje. En we vierden mee de 40-jarige huwelijksverjaardag van mijn ouders, die weldra grootouders zouden worden.

De dag na het feest durfden we het aan om een zwangerschapstest te doen.
Ik voerde de nodige handelingen uit en verliet de badkamer, wetend wat het resultaat zou zijn. Manlief bleef gedurende de hele voorgeschreven wachttijd gebiologeerd staren naar de test.
Een kreet volgde… we waren zwanger!
Ein-de-lijk!