Het grote bed

Wat is dat toch met dat ‘grote bed’?
Waarom oefent het ouderlijke bed zo’n enorme aantrekkingskracht uit op kindjes?

Heel vaag herinner ik me mijn eigen gedrevenheid en enorme wilskracht om een slaapplaatsje te bemachtigen tussen mijn ouders in. Het leek wel een golden seat op de trein naar dromenland, het hoogst bereikbare voor een dreumes.
Achteraf bekeken had ik ook meteen iedereen die belangrijk was in mijn jonge leventje op amper een paar centimeter afstand. Lekker veilig!

Manlief en ikzelf zijn er geen voorstanders van om onze dochters bij ons in bed te laten slapen. Al zijn er natuurlijk uitzonderingen.
Zo hebben zowel Gwen als Maya wel eens een paar uurtjes bij ons in bed gedut tussen twee nachtelijke borstvoedingen in. De reden daarvoor lag dan in de eerste plaats bij mezelf: hoe minder ik in en uit bed moest met mijn gehavende onderkant, hoe liever. Bovendien was er in mijn ogen ook weinig dat kon tippen aan een piepklein baby’tje dat vlakbij mijn hart in slaap viel. De verbinding die je dan voelt met je kindje is moeilijk te evenaren.

Ik kan me eigenlijk maar één nacht voor de geest halen waar wij ons bed deelden met onze kindjes. We waren op vakantie in Caïro, Egypte.
Gwen was 19,5 maanden oud, Maya 3,5 en we logeerden in het Marriott-hotel in een suite met keukenblok (geen overbodige luxe met twee kleintjes). Naast een woonruimte vond je er een slaapkamer en een badkamer.
De geweldige medewerkers van het Marriott hadden op onze vraag aan weerskanten van ons bed een babybedje geplaatst. Heel ons gezinnetje zou – voor de allereerste keer – samen in een kamer slapen!

Onze meisjes moesten er even aan wennen. Een gezamenlijk ritme hadden ze toen absoluut niet en de ene maakte de andere meestal wakker. We hebben de eerste twee dagen prachtige tweestemmige klaagzangen gehoord.

De eerste nacht waren we alle vier zo moe van de reis dat we vrij snel in slaap vielen. De tweede nacht had Gwen het echter een stuk moeilijker. Onze oudste meid zat boordevol energie en was met geen stokken rustig te krijgen.
Manlief maakte het zijn persoonlijke missie om haar te doen slapen.
Ergens halverwege zijn pogingen en na een volgegeten Maya weer in haar bedje te hebben gelegd, dutte ik in.
Toen ik een paar uurtjes later wakker werd van een smakkende Maya (borstvoeding op til!) ontwaarde ik een kleine schim tussen mijn man en mijzelf.
Het was Gwen die ongelofelijk schattig op haar buik lag te slapen.
Na de voeding positioneerde ik een paar kussens achter ons kleinste meisje zodat die niet uit bed kon vallen en liet haar gezellig naast mij liggen.
En daar waren we dan: ons voltallige gezin dicht bij elkaar op een paar vierkante meter. Wat was dàt genieten!

Af en toe zeggen mijn man en ik tegen elkaar: “Zouden we niet… ?”
Dat gebeurt dan meestal als één van de meisjes het wat moeilijker heeft.
Tot nu toe hebben noch Gwen, noch Maya een nachtje in ons bed doorgebracht.
En eigenlijk is dat ook goed zo.
Ik houd het graag achter de hand voor die momenten waarop het écht van groot belang is voor onze dochtertjes dat ze hun ouders allebei binnen handbereik hebben gedurende de nacht.

Manlief speelde altijd al graag met Gwen op het grote bed. De laatste maanden vraagt ze er ook zelf achter. “Gjote bed?,” klinkt het dan.
Het allermooiste om te zien, zijn de twee zusjes samen op het ouderlijke bed. Dat is altijd dolle pret en één en al ge-heen-en-weer-en-op-en-neer.
Als er dan eens eentje wat minder zacht tegen de rand van het bed terecht komt, of als er eens iemand een voet in z’n gezicht krijgt, dan maakt dat niet zoveel uit.
Er is al eens getouwtrek om het koordje waarmee je het licht vanuit ons bed kan aan- en uitdoen. Een superding, dat tovertouwtje!
Ook de knuffeldoekjes moeten er regelmatig aan geloven. Dan pikt Maya Fruttie (het knuffeldoekje van Gwen) en speelt ze ermee tot Gwen beseft wat er aan de hand is. Natuurlijk moet Fruttie dan heroverd worden.
Maya is minder beschermend over haar Spekkie, hoewel… .

Gwen vindt het ook heel plezant als we haar kleine zus bovenop haar leggen.
Dan houdt ze Maya stevig vast zodat die niet kan vallen. De manier waarop beide zusjes dan naar elkaar kijken, is zo aandoenlijk. Het is één van die momenten waarop je écht ziet dat ze om elkaar geven.

Je kan onze meisjes met weinig zaken méér plezier doen dan wat ‘grote bed’-tijd.
Hun papa vindt dat ook altijd geweldig plezant.
En als ik heel eerlijk ben… ik geniet er zelf ook enorm van.