Catsitting met Gwen
Zowel mijn ouders, mijn schoonouders als ons gezinnetje wonen samen met één of meerdere poezen. Dat gaat in een mooi oplopende volgorde: mijn ouders delen hun huis en tuin met kater Gringo, mijn schoonouders doen dat met katers Bell en Zorro en wij worden thuis vergezeld door (dove) kater Witte en katinnen Chloë en Trinnie.
Katten kunnen prima hun mannetje staan, hoewel een gedomesticeerd exemplaar uiteraard verwacht dat er goed voor hem of haar gezorgd wordt als de huisgenoten een paar dagen van huis zijn.
Omdat mijn ouders in hetzelfde dorp wonen als wij, zijn we elkaars ‘catsitter van dienst’. Ten eerste heel handig want dan moet poeslief niet gaan logeren in een poezenhotel (dat zou nogal wat geven met die van ons!). Ten tweede best aangenaam want onze poezen zijn vertrouwd met mijn ouders en Gringo is ook goed gewend aan ons.
Dat mijn dochters hun ‘moemoe’ en ‘vava’ heel graag zien, is wel duidelijk. Bij Gwen neemt het soms wel heel grote proporties aan.
Als manlief of ikzelf met haar naar de plaatselijke supermarkt gaan, vraagt ze bijna altijd of we niet even langsgaan bij moemoe en vava. Aandoenlijk.
Tijdens onze laatste vakantie in het buitenland had Gwen het een paar keer écht moelijk omdat ze moemoe en vava moest missen. Hartverscheurende taferelen waren dat. Alleen al de uitdrukking op dat kleine gezichtje toen we uitlegden dat we niet zomaar even langs konden gaan… . Gelukkig loste manlief dat handig op met een telefoontje naar mijn ouders.
Een aantal weken geleden ging ik met Gwen en vava naar de kermis in het dorp. Daar had ze samen met vava een toren blikjes omgegooid met zachte ballen. De samenwerking ging als volgt: Gwen geeft vava een bal en vava mikt die in de blikjes. Het liep werkelijk gesmeerd. Na afloop mocht Gwen een speelgoedje kiezen. Dat was al wat moeilijker. Tot vava haar wees op kunststoffen ‘diamanten’ in verschillende kleuren. Moemoe verzamelt allerlei stenen en mineralen en die link legde mijn oudste dochter meteen. Ze wikte en woog, bekeek een aantal ‘diamanten’ van dichtbij en koos toen een groen exemplaar uit.
Dat moest wel meteen naar moemoe. Nu. Direct.
Het zal je niet verbazen dat mijn moeder heel blij was met ons onverwachte bezoekje én de prachtige ‘diamant’. Die pronkt nu tussen heel wat andere mooie stenen.
Onlangs trokken mijn ouders er een paar dagen tussenuit voor een korte vakantie in eigen land. Wij zorgden voor kater Gringo en de post.
Voor Gwen was dat opnieuw een uitdaging en het werd ons nog maar eens duidelijk dat ze echt heimwee heeft naar haar lieve grootouders.
Als ze ‘telefoneerde’ (iets dat ze nog steeds kan met afstandsbedieningen, speelgoedgsm’s en zelfs houten blokjes) dan was dat elke keer met moemoe en vava.
Waren we in de winkel dan vroeg ze om eventjes op bezoek te gaan en ze vond het niet fijn om te horen dat dat niet kon omdat er niemand thuis was.
De tweede dag stelde ik haar exact de juiste vraag: “Ga je graag mee naar het huis van moemoe en vava om mee voor Gringo te zorgen?”
“Ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja!,” klonk het in een stevig staccato.
“Je weet dat moemoe en vava niet thuis zijn, hè?,” vroeg ik voor alle zekerheid. Het laatste wat ik wilde, was een intense scène en een diep-ongelukkig kind.
Maar Gwen knikte. Ze wist het en blijkbaar was dat ook niet zo heel erg.
Ik herinner me het gevoel nog dat ik zelf had als kind: als ik al kon rondlopen of zitten in het huis van mijn moemoe dan voelde ik haar aanwezigheid en dat was op dat moment goed genoeg. Ik veronderstel dat mijn oudste dochtertje dat net zo ervaart.
Dus wandelden we samen naar het huis van mijn ouders.
Daar zorgden we ervoor dat Gringo eten en drinken had en dat de brievenbus werd gelicht. En toen deed Gwen wat ze altijd doet bij moemoe en vava: ze wandelde rond, speelde een beetje, keek naar de Teletubbies, dronk wat en snoepte een paar ‘beertjes’.
Toen we weer naar huis gingen, leek ze met gemengde gevoelens te kampen.
En ook die meende ik te herkennen: hoewel het heel plezant was om in de woonomgeving van moemoe en vava te vertoeven, toch gaat er niets boven de mogelijkheid om haar lieve grootouders te knuffelen.
Er gaat niets boven die eerste knuffel nadat je iemand een tijdje hebt moeten missen.
Nietwaar, lieve kleine meid?
