Het telefoongesprek

Bij ons thuis wordt nogal veel getelefoneerd.
Manlief is daar de ongekroonde kampioen in. Voor zijn onderneming hangt hij immers vaak aan de telefoon.

We hebben Gwen er al snel attent op gemaakt dat als papa (of mama) aan het bellen is, ze ons liever niet stoort.
Vaak lukt dat prima en dat zie je dan aan voorvalletjes zoals hieronder beschreven:
Gwen is druk aan het spelen en plots gaat er een lichtje branden. Je ziet haar gewoon denken: “Dàt moet ik aan papa gaan vertellen!”. En hup, Gwen schiet uit de startblokken. Het getrippel van haar voetjes gaat in staccato wanneer onze oudste dochter in de richting van papa sjeest.
Haar mondje is al bijna open om aan haar relaas te beginnen, wanneer het abrupt terug dichtgaat. Gwen heeft opgemerkt dat papa aan het telefoneren is.
Ze blijft nog eventjes in de nabije omgeving ronddrentelen in de hoop dat het gesprek snel beëindigd wordt. En na hooguit een paar minuten – wat voor haar een eeuwigheid moet lijken – keert ze terug op haar stappen om verder te spelen.

Geweldig van haar om zo te reageren, vind ik. Alleen merk ik dat de helft van de tijd niet op en de keren dat ik dat wel doe, zeg ik haar veel te weinig hoe knap ik dat van haar vind. Werkpuntje voor mama!

Natuurlijk gebeurt het dat Gwen écht niet kan wachten tot papa/mama klaar is met dat ein-de-lo-ze gebabbel.
“Eventjes wachten, Gwen,” wil dan wel eens soelaas brengen. Af en toe hoor je hier ook wel eens een nogal kort en dwingend “Sssssst!”. Ook dat begrijpt mijn oudste dochter heel goed.
Het is te zeggen…

Als Gwen moe is of zich niet goed voelt, gaat dat dikwijls gepaard met een aanval van Oost-Indische doofheid.
Of misschien volgt ze wel gewoon ons voorbeeld: wij negeren ongewenst gedrag. Dat zou best wel eens het geval kunnen zijn, bedenk ik me nu.
In elk geval, dan volhardt ons meisje in de boosheid en blijft ze dezelfde zinnetjes in een hoog tempo herhalen. Ze is pas bereid daarmee te stoppen als je haar alle aandacht geeft en duidelijk maakt dat je haar gehoord hebt. In de praktijk wil dat zeggen dat je haar zinnetjes moet herhalen en daar dan op doorgaan. De ideale opener van een – doorgaans – leuk gesprekje met onze peuter.

In extreme gevallen – die gelukkig maar zelden voorkomen – zetten onze pogingen om Gwen nog even stil te houden een driftaanval in gang.
Dan kan je maar beter je gesprek verderzetten in een andere kamer. Het geluid dat onze lieve meid op zo’n momenten kan produceren, snijdt door merg en been.
De snelste manier om daarmee komaf te maken, is stoppen met telefoneren, Gwen stevig vastpakken en rustig doch beslist op haar inpraten. Jammer genoeg is dat niet altijd mogelijk.

Maya is nog niet op dat punt gekomen waar het onderbreken van een telefoongesprek aan de orde is. Tenzij natuurlijk voor heel prangende situaties zoals grote honger of dorst of een pamper die zeer dringend aan vervanging toe is. Dergelijke zaken gaan uiteraard voor.
Toch zie ik mijn jongste dochter aandachtig kijken naar het gedrag van de oudste. Je ziet haar gewoon ontleden wat er gebeurt en leren uit de successen en mislukkingen van zowel haar grote zus als haar ouders.
Dat belooft dus voor de toekomst! Ik houd mijn hart nu al vast!

Een paar dagen geleden viel mijn oog ineens op Gwen. Ze wandelde rond in de woonkamer met een houten blokje tegen haar oor. Slenter, slenter… “Ja… jaja,” hoorde ik haar zeggen “, ‘t is niks.” Ik ging bijna dubbel maar wilde haar niet storen in haar serieuze bezigheden met een mogelijks kwetsende lachbui.
“Hmm,” klonk het, alsof ze actief luisterde naar haar denkbeeldige gesprekspartner.
En toen gebeurde het: het toppunt van imitatief leren, het hoogtepunt – voor mij alleszins – van haar hele telefoongesprek. “Jes, jes… hmm… jes.”
Een lach ontsnapte aan mijn dichtgeknepen lippen. Gwen keek even heel verbaasd in mijn richting om daarna af te ronden “, ja, dada.”

Vond ik het nu geweldig grappig? Of was ik tegelijkertijd ook heel fier op mijn Engels sprekende – nou ja – dochter? Ik besloot dat het een mix van beide was en hoorde Gwen van naaldje tot draadje uit met wie ze gebeld had en waarover het gesprek ging. Niet dat ik er echt wijzer van ben geworden, maar mijn oudste meisje genoot zichtbaar van de aandacht.
Meer moet dat niet zijn, wel?