Niet volgens de boekjes…

De geboorte van een kind ontlokt allerlei emoties bij evenveel mensen.
Stoere papa’s verbazen iedereen door de tranen die uit hun ogen rollen.
Mama’s worden overvallen door een plots en allesomvattend moedergevoel.
Ik vind het altijd prachtig om daarover te lezen.

Alleen ging het bij mij niet zoals je het meestal terugvindt in de boekjes… .

Bij de geboorte van mijn eerste dochter Gwen stond de kersverse papa weliswaar aan de grond genageld. Hij was het noorden even compleet kwijt en hervond niet meteen de controle over zichzelf. Maar huilen… nee, dat deed manlief niet.

Toen kleine Gwen op mijn buik werd gelegd, voelde haar warmte en energie heel vertrouwd aan. Het was alsof ik haar onmiddellijk herkende en het gevoel dat ze bij ons hoorde, was heel sterk aanwezig. Maar op slag verliefd… nee, dat was ik niet. Overweldigd door een allesomvattend moedergevoel… nee, ook geen sprake van.

Tijdens de regelmatige controles op het consultatiebureau werd al snel duidelijk dat Gwen niet meteen de grootste brok was. Extra controles werden ons zó sterk aangeraden dat ik – als nieuwbakken mama – bijna niet anders durfde dan ermee instemmen. Gwen volgde de (flesvoedings)curves immers niet zoals het gemiddelde dat voorschreef. Ook al had ik niet de idee dat mijn dochtertje iets tekort kwam, zoals werd geopperd.
Na het zoveelste bezoek waarop we bijna beschuldigd werden van het ondervoeden van onze spruit, besloten we voortaan gewoon naar de huisarts te gaan voor de controles. Daar kijken ze verder dan hun neus lang is en is het geen totale ramp als een kind afwijkt van de gangbare curves.
Gwen ontwikkelde flink van baby tot peuter. Maar een gemiddelde… nee, dat is mijn oudste dochter geenszins.

Mijn jongste dochter Maya imponeerde menig vroedvrouw op de kraamafdeling met haar kracht. Ons babymeisje kon – zoals alle pasgeborenen – haar hoofdje niet rechtop houden. Zich verzetten tegen zaken die ze niet wilde, deed ze echter meteen én met volle toewijding. Vooral het bloedprikken toen ze vier dagen oud was, bleef me bij. Maya werd opgehaald door een lieve vroedvrouw voor het prikje. Even later hoorde ik haar brullen tot in mijn kamer, die toch wel een eindje verwijderd was van het spektakel. Vijf minuutjes daarna bracht de vroedvrouw ons meisje terug naar mij. Met nog rode wangen – van de geleverde inspanning – vertelde ze hoeveel weerstand Maya had geboden. Ze hadden er een extra vroedvrouw moeten bijhalen en met z’n drieën kostte het hen nog heel veel moeite om dat beetje bloed te kunnen bemachtigen. “Schrik er niet van als ze straks een blauwe pols heeft,” besloot de vroedvrouw,”we hebben echt een beetje moeten wringen.” En inderdaad, het mini-polsje heeft een paar dagen flink blauw gezien.
Maya is altijd een lieve baby geweest. Maar zomaar met haar doen wat je wil… nee, dat is buiten mijn jongste dochter gerekend.

Een stukje verder in de tijd dan… .
Niet lang nadat manlief en ik gingen samenwonen, zaten we gezellig samen in de zetel voor de tv.
“Zeg,” zei mijn toenmalige lief,”wat zou je ervan denken als we zouden trouwen?”
Mijn hart maakte een sprongetje. Ik zweer het je, zo voelde het écht. Een zalige warmte maakte zich van me meester. En natuurlijk zei ik ja!
Ik vond zijn huwelijksaanzoek zalig romantisch. Maar manlief op één knie of een verlovingsring… nee, dat kwam er niet bij kijken.

Onze verloving duurde zowat 6,5 jaar. Beetje lang, zou je denken. En bij momenten dachten we dat zelf ook wel. Toch is onze trouwdatum – 16 november 2007 – voor ons prachtig symbolisch. Nee, die heeft niets te maken met de dag dat we elkaar leerden kennen, de dag dat onze relatie begon, een verjaardag of bijzondere gebeurtenis. Alles bij elkaar geteld, zijn we drie keer serieus begonnen met het plannen van ons huwelijk. De eerste twee keer kwam er telkens iets tussen, gelukkig voordat we een zaal hadden vastliggen.
Op een gegeven moment besloten we samen een uiterste datum te prikken. Als we tegen die dag niet getrouwd geraakten op onze eigen manier, bleven we gewoon ongehuwd samen. Dat deden we immers al zo lang.
Die uiterste datum was 16 november 2007.

Eigenlijk doen we zowat alles in ons leven op onze eigen manier en niet ‘hoe het hoort’. Voor mij is het veel belangrijker dat iets goed voelt, dat het bij me past. En dat geldt ook voor manlief en onze dochtertjes.
Wij leven niet volgens de boekjes… gelukkig maar!