De ene zwangerschap is de andere niet!

Moemoe Fien – mijn grootmoeder langs moeders kant – heeft maar liefst negen (!) kinderen grootgebracht.
Het zal best dat de tijden toen anders waren, ik zie het mezelf niet doen en kan alleen maar bewondering hebben voor haar (en vava Fons natuurlijk).
Ik hoor haar nog zeggen: “Ja, menneke, in verwachting zijn is elke keer anders en er zijn ook geen twee klein mannen hetzelfde.”

Ondanks dat ik veel aan haar denk, bleef die herinnering veilig opgeborgen tot ik zwanger was van onze tweede dochter, Maya.
En hoewel manlief en ik ons hadden voorgenomen dat niet te doen, begon het vergelijken dan toch.

De zwangerschap van Gwen verliep een stuk moeizamer dan die van Maya. Dat had vooral te maken met stresserende omstandigheden en het feit dat ik mezelf toeliet daarmee bezig te zijn. Manlief deed zijn uiterste best om alles buiten mij om in orde te krijgen, maar mijn beruchte bemoeizucht gooide roet in het eten.
Op een gegeven moment werd het risico – vooral voor Gwen – echt wel groot. Bij mij uitte zich dat in bloeddrukdips die me regelmatig buiten westen deden gaan. Hoe vaak ik tijdens die laatste zwangerschapsmaanden ben gevallen… ik heb er werkelijk geen idee van. Uit voorzorg mocht ik niet meer met de auto of de fiets rijden en alleen op stap (al was het maar naar de bakker in het dorp) was ook geen optie. Toen werd geopperd dat ik best niet rondliep met warme dranken, was dat een brug te ver voor mij. Koppig bleef ik zelf mijn tasjes thee van de keuken naar mijn veilige plaatsje in de zetel brengen. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat het een paar keer niet veel gescheeld had of ik had me lelijk verbrand. Gelukkig kwam er nooit (veel) gloeiende thee op mij terecht.
Ondanks dat alles genoot ik ongelooflijk van de zwangerschap en de idee dat ons eigen kindje – waar manlief en ik zo lang zo erg naar hadden uitgekeken – groeide in mijn buik.

De uitgerekende datum (3, maar naar alle waarschijnlijkheid toch eerder 7 maart 2010) kwam tergend traag naderbij. Ons eerste dochtertje gaf echter geen krimp. Achteraf bekeken ben ik ervan overtuigd dat de uitdagingen van de zwangerschap het nodige effect hebben gehad. Waardoor het niet onlogisch is dat Gwen wat meer tijd nodig had in mama’s buik.

Op de dag dat we met de gynaecoloog zouden praten over het in gang zetten van de bevalling, besloot ons meisje om aan haar leven in de grote, wijde wereld te beginnen. Gwen werd geboren op maandag 15 maart 2010 om 16u05 na een bevalling van 12,5 uur. Manlief en ik waren ouders en met z’n drietjes vormden we nu een gezinnetje!
Het verhaal van Gwens geboorte vertel ik jullie ooit nog wel.

Als de eerste zwangerschap al genieten was, dan was de tweede dat zéker!
Buiten de enorme vermoeidheid tijdens de eerste 16 weken, had ik bijna nergens last van. Het werd wel snel duidelijk dat mijn bekken zijn oorspronkelijke stevigheid en stabiliteit nog niet had teruggevonden. Een regelmatig bezoek aan de kinesitherapeut bracht soelaas en gaf me ook meteen de mogelijkheid aan mijn algemene conditie te werken. Niet overbodig als je voor een bevalling staat, vond ik zelf.

Omdat we zo snel weer zwanger waren, had ik nog heel wat vakantiedagen op te nemen op mijn werk. Uiteindelijk liet ik redelijk wat uren gewoon vallen… op dat moment wel het laatste waarmee ik bezig was.
Elke maand nam ik een weekje vrij en vanaf de 34ste zwangerschapsweek was ik thuis door een combinatie van vakantie en zwangerschapsrust.
Op die manier leefde ik wel heel ontspannen naar die tweede bevalling toe.
Het nauwe en veelvuldige contact met Gwen, die op de leeftijd van 16 maanden grote zus zou worden, vond ik ronduit zalig. Wat hebben we genoten!

Het viel me erg op dat mijn draagkracht zoveel groter was dan toen ik zwanger was van Gwen. Uiteraard was het allemaal niet meer zo onbekend, dat zwanger zijn en alles wat erbij komt. Het grote verschil zat hem er vooral in dat ik veel beter prioriteiten kon stellen: met zaken die er niet toe deden, hield ik me zo weinig mogelijk bezig.
Toen Gwen geboren werd, was ik me enorm bewust van mijn eigen (oer)kracht en dat had een blijvende impact.

De dag dat Maya besloot op deze wereld te komen, begon om kwart voor 5 ‘s morgens met het breken van de vruchtvliezen. Op woensdag 13 juli 2011 om 13u08 – na een bevalling van 7,5 uur – werd Gwen een grote zus.

Nu Maya 11 maanden oud is kan ik – in navolging van mijn eigen grootmoeder – met de hand op het hart zeggen: elke zwangerschap is anders en er zijn ook geen twee kindjes hetzelfde.