Perplex

Mijn dochters worden groot. Ik besef het wel: tijd vliegt. En er is geen enkele ouder die nooit eens verzucht dat het allemaal zo snel voorbij gaat.

Eergisteren, woensdagnamiddag. Ik doe samen met mijn papa (aka vava), Gwen en Maya een kort winkeluitje. In de auto staat – op vraag van beide dametjes – de soundtrack van The Greatest Showman op. Het geluid uit de luidsprekers vermengd met de stemmetjes die klinken vanop de achterbank vormen een onvervalste surroundbelevenis. Vava merkt langs zijn neus weg op dat hij het gevoel heeft dat hij er middenin zit. En zo is het ook.

Jawel, er staat heus nog wel eens kinder- en jeugdmuziek op. Gwen en Maya’s interesse heeft zich al wel uitgebreid. Zo houdt Gwen wel van Queen en Marco Borsato (haar smaak is even uiteenlopend als die van haar mama). En nu zijn ze zowat verknocht aan de songs uit The Greatest Showman. De film zagen ze nog niet, enkele verhaallijnen die bij de nummers horen, kennen ze al wel. Maya danste op ‘This Is Me’ tijdens de talentenshow op kamp met school. Gwen zong er ‘A Million Dreams’.

In de auto komt mijn papa tot het besef dat het weinig zin heeft hun aandacht op iets anders te vestigen wanneer ze uit volle borst en verrassend toonvast meezingen. “Ja papa, als ze zingen dan zingen ze,” zeg ik. “Dat merk ik, ja,” gniffelt hij. We laten hen maar.

Op de terugweg gaan de meisjes volledig op in hun – met zelf bijeengespaarde euro’s gekochte – knuffels (in het geval van Gwen) en reuzenei (in het geval van Maya). Wanneer je dat in water legt, komt het uit. Een hele oefening in geduld. Voor nu beperkt Maya zich tot het staren door de piepkleine gaatjes in het ei in de hoop toch al een glimp op te vangen van de eenhoorn die erin verstopt zit.

“Hey Gwen, ik zie allemaal hexagonen vanbinnen!” Wacht effe. Heb ik dat goed gehoord? Perplex kijk ik naar rechts en ontmoet de verwonderde ogen van mijn papa. Even controleren. “Maya, wàt zie je binnenin je ei?” vraag ik zo ‘langs mijn neus weg’ mogelijk. “Hexagonen, mama, zoals bij de bijenraten.” Oké dan. “Je bedoelt zo van die veelhoeken?” Laatste checkpoint. 😉 “Ja. Zeshoeken.” Wauw.

Ik richt me tot de fiere grootvader naast me. “Papa, toen ik acht jaar was, wist ik toch nog niet wat een hexagoon was, wel?” Hij kijkt me aan en schudt zijn hoofd. “Nee. Dat wist ik op mijn achtste ook nog niet.”

Kinderen… ze doen me soms echt perplex staan. Heerlijk!