De eerste schoolweken van Gwen

Natuurlijk is het een hele stap, voor het eerst naar school… zowel voor de kleuter als voor de ouders. Ook al is het de dorpsschool maar twee straten verder, ook al gaat het om het instapklasje en ook al begin je met halve dagen.

Manlief en ik hadden het er al een tijdje over met Gwen.
En die leek het idee van een klasje met een lieve juf, andere kindjes en speelgoed wel genegen. Dat was al helemaal het geval toen ik haar vertelde dat ze er vast ook mocht kleuren en schilderen en dat de juf wel eens met haar en de andere kindjes zou zingen.

De donderdag voor de herfstvakantie mochten we tussen 9 en 10 uur een kijkje gaan nemen in de instapklas bij juf Els. Kleine zus Maya werd voordien netjes afgeleverd bij mijn ouders en van daaruit wandelden manlief, Gwen en ik naar de school. Het duurde geen twee minuten of mijn oudste dochter zat in het ballenbad! Al de rest interesseerde haar al lang niet meer. Uiteraard vond ze het fijn dat er ook andere kindjes in het ballenbad rondbanjerden en ze lachte meermaals hardop met de capriolen van een toekomstig klasgenootje. In samenspraak met de juf besloten manlief en ik onze meid gewoon in de klas te laten terwijl we een gesprekje met de directeur hadden en de inschrijving regelden. Buiten een kleine botsing tijdens de speeltijd verliep dat overigens vlekkeloos. Gwen koos het maantje uit als haar symbooltje voor dit jaar. Geen verrassing, als je weet dat ons meisje de maan al heeft gezien voor je zelf nog maar de kans hebt gehad om de hemel af te speuren. 😉

Maandag 5 november. Papa had voor de allereerste schooldag van onze eerstgeborene een vergadering verschoven naar een later uur. En zo ging ons voltallige gezinnetje de baan op om Gwen netjes af te leveren in haar nieuwe klasje. Nee, ze zag papa, mama en Maya niet graag vertrekken, maar een heuse scène bleef ook uit. ‘s Middags vertelde juf Els me dat Gwen om 11.15 uur was gestopt met huilen. Toen ik het haar vroeg, wou Gwen de volgende dag wel terugkomen en ja, ze vond de juf heel lief. Dat vond ik best een goede start.

De rest van die eerste week ging het steeds beter op school en de weg ernaartoe omgekeerd evenredig. Gwen vertrok niet graag, maar eens ze in haar – stilaan meer en meer – vertrouwde klasje stond, was voor mijn oudste dochter alles in orde.

Deze week werd ik voor de allereerste keer verwacht op een oudercontact. Tja, eens je kinderen hebt, volgen de primeurs elkaar op. 😉
Hoewel Gwen – als kleinste en fijnste kleuter van de hele school – heel veel indrukken te verwerken krijgt, doet ze het best goed. Ze heeft al grote stappen gezet, volgens haar juf. En dat zie ik thuis natuurlijk ook.
Omwille van haar gestalte wordt mijn meisje heel erg geholpen door haar klasgenootjes. Kindjes zorgen graag voor ukjes die kleiner zijn dan zijzelf.
Zo geraakt Gwen nog niet zelf op en af de kleutertoiletjes. De juf zet haar erop en het komt wel eens voor dat ze er dan af wilt terwijl juf de handen vol heeft met een ander kindje. Geen punt, dan krijgt Gwen gewoon een handje van twee andere kindjes, waarna ze van het toiletje springt. Plantrekkerij ten top!

De indruk dat mijn oudste dochter echt toe was aan nieuwe uitdagingen bleek effectief te kloppen. Voor mij – als mama – is het wel fijn dat bevestigd te zien. Gwen geniet van de stimulansen die ze in de klas krijgt, al is het duidelijk dat we het voorlopig best bij de voormiddagen houden. Een volledige dag zou op dit moment echt nog teveel van het goede zijn.
Geen erg, ik ben nu eenmaal thuis voor mijn dochtertjes.
Op dit moment besef ik maar weer eens wat een luxe het toch is dat we het zo kunnen doen. Stel dat ik nu zou gaan werken… en Gwen niet anders kon dan hele dagen naar school gaan. ‘s Avonds zou er geen land te bezeilen zijn met haar en ik betwijfel of ze nog veel plezier zou beleven aan die paar uurtjes thuis voor ze naar bed moet. Wat ben ik blij met de keuze die manlief en ik maakten!
En ja, je levert wat in… maar wat je ervoor in de plaats krijgt, is werkelijk onbetaalbaar!