Alles tegelijk…
Mijn jongste dochter Maya, vandaag exact 17 maanden oud, is toch wel een manusje-van-alles. Niet meteen in de klassieke zin van het woord, als iemand die beschikt over een méér dan buitengewone handvaardigheid op alle vakgebieden. Maar wie weet wat de toekomst nog brengt?
Nee, eerder in de zin dat ze in die 17 maanden nog maar zelden één uitdaging tegelijk handelde.
Haar eerste tandje, bijvoorbeeld. Dat waren er meteen vier!
Nodeloos te zeggen dat het voor haar geen sinecure was (en voor ons evenmin), het ongemak van doorkomende bijtertjes, het bijhorende snot en de platte paté in de luier.
“Arm ding,” zeiden we toen nog, “gelukkig zal het niet elke keer zo zwaar zijn.”
Wat waren we toch onwetend… .
Haar laatste combi-prestatie is nog volop aan de gang.
Ze zit middenin de sprong van de systemen (Meer weten? Klik door op Oei! Ik groei!) en de – mij ondertussen heel bekende – signalen daarvan zijn de 3 H’s: Huilerigheid, Hangerigheid en Humeurigheid. Maya spreidt ze alle drie met volle overtuiging tentoon.
Daarbovenop brachten we als gezin een vervelende verkoudheid mee naar huis van het – overigens weer zeer geslaagde – Sinterklaasfeest in het dorp. En solidair als we zijn, namen we allemaal een portie voor onze rekening.
Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ook de buikgriep ons in de greep.
Bij de apotheek hoorde manlief dat ‘het de ronde doet in het dorp’. Tja, dan heb je natuurlijk kansen te over om mee te doen met de rest.
Voortrekker Gwen nam de eerste shift voor haar rekening, net op het hoogtepunt van die vervelende verkoudheid. Zelf was ik ervan overtuigd dat mijn oudste dochter moest braken door de ophoping van slijmen in haar maagje. Dat veranderde echter wanneer het verdunde appelsap dat ze nog geen tien minuten voordien had gedronken, er allemaal weer uitkwam. En nadien het glaasje water. Het was duidelijk: hier was meer aan de hand.
Gwen vloog zonder avondpap in haar bedje. Honger en dorst had ze totaal niet en wij wilden haar alle kansen geven op een zo deugddoend mogelijke nachtrust. Want slapen is het beste medicijn.
Een paar dagen later was manlief aan de beurt. Wat voelde die zich belabberd!
Wij, meisjes, zijn die dag bij moemoe en vava gaan doorbrengen opdat hij zo weinig mogelijk aan zijn hoofd zou hebben. Daar stond Maya in de keuken toen de net verorberde koek en fristi er met kracht weer uitkwamen.
Ondertussen wisten we al wel wat we moesten doen: geen eten of drinken geven, maag laten kalmeren en Maya laten rusten. Dat laatste was nog het moeilijkste!
De dag nadien stelde manlief me voor dat ik een offday zou nemen om wat te bekomen van die laatste, toch wel zware week. Na meer dan 8 onderbroken nachten en het verzorgen van zieke kindjes, nam ik dat voorstel dankbaar aan.
Ja, ik voelde me wat licht in mijn hoofd, maar volgens mij zou ik als enige van ons gezin die buikgriep wel afslaan.
Niet dus! De nacht na mijn ‘vrije’ dagje was het mijn beurt. Dat was eergisteren. En vandaag ben ik nog niet terug de oude, net als manlief trouwens.
Nu ze verlost is van de buikgriep, komt de verkoudheid weer in alle hevigheid opzetten bij Maya. Hoestbuien halen haar elke paar uur uit haar slaap.
Bovendien zitten er drie (!) tanden te wringen. Of de pijn en koorts nu door het ene of het andere worden veroorzaakt, maakt me niet uit. Feit is dat mijn jongste dochter er last van heeft.
Zij – en dus ook wij, haar ouders – heeft al twee weken geen nachtje meer kunnen doorslapen. En dat eist zijn tol. Tel daar de 3 H’s van het mentale sprongetje nog eens bij en je hebt een cocktail ‘Maya Deluxe’: alles tegelijk!
En ik? Ik kan niet veel meer doen dan er zijn voor mijn kleine meid. Als ik haar ongemakken van haar kon overnemen – al was het maar een klein beetje – dan deed ik dat met liefde. Maar dat kan jammer genoeg niet. Dus vertel ik haar verhaaltjes. Over heel binnenkort. Wanneer de snottepieten en de hoest verdwenen zijn en wanneer die tandjes fier in haar mondje staan. Wanneer we ‘s nachts zalig kunnen genieten van ons bedje en ‘s morgens stralend opstaan.
Wat mij betreft mag het morgen al.
