Zomaar een voormiddag…
Soms krijg ik de vraag hoe mijn dagen eruit zien, nu ik zo thuis zit met twee kindjes. Hoewel elke dag anders is dan de vorige, schetst volgende beschrijving toch een beeld van zomaar een voormiddag uit mijn leven.
Het is woensdag en Gwen wordt om 8.30 uur op school verwacht.
Zo ergens in de buurt van 7 uur verlaat ik mijn knusse bed, doe een kattenwasje en kleed me – nog een beetje slaperig – aan.
Beneden staat de ontbijttafel al klaar. Daar zorgt manlief ‘s avonds voor en er is nog geen ochtend geweest dat ik hem er niet nét dat kleine beetje extra graag voor zag.
Met twee dampende koppen koffie (of in mijn geval een koffievervanger) en de nodige melkbrikken vervolledig ik ons ontbijtbuffet.
Dan zijn de flesjes van de meisjes aan de beurt. Die worden allebei gevuld. Vervolgens gaat de fles van Gwen in de microgolf en verdwijnt die van Maya nog eventjes in de deur van de koelkast.
Rond 7.45 uur sluip ik de trap op. Net buiten de kamer van mijn oudste dochter begin ik zachtjes te zingen. Dé remedie tegen haar ochtendhumeur, want geloof me, een knorrige Gwen is niét waar je ‘s morgens mee te maken wilt krijgen.
De kansen zijn 50/50. Ofwel geniet ik van het zalige voorrecht mijn oudste wondertje te zien ontwaken. Ofwel word ik met een variant van “Hey, mama!” verwelkomd. Vraag me niet naar mijn voorkeur. Ik vind beide opties ronduit geweldig.
Na ons allereerste babbeltje – Gwen gezellig melk slurpend in haar nog warme bedje en ik zittend op het nachttafeltje ernaast – gaan we samen stilletjes naar beneden. Zo kan Maya nog een beetje verder slapen.
Aan tafel kiest mijn oudste dochter zorgvuldig welke ontbijtgranen ze wil eten. Heel veel wordt er niet gezegd, al krijg ik meestal wél een verzoeknummertje. En dan zing ik het liedje over ‘de wielen van de boot’ of dat van ‘de boer is in de leer’ en op een goeie dag zelfs ‘Elmo’s lied’, met hier en daar een kleine vocale bijdrage van Gwen.
Na haar toiletbezoekje gaat het snel vooruit: aankleden, schoenen kiezen en aandoen, in de jas duiken en naar school. Waar we dan net op tijd of een fractie te laat arriveren.
Terug thuis ruim ik de tafel af – als dat nog niet gebeurde – en zet ik wasmachine en droogkast aan het werk. Na een paar kleine huishoudelijke klusjes laat nummertje twee van zich horen.
Het wachtende flesje melk wordt opgewarmd en gaat mee naar boven, niet zo stil dit keer. Maya hoort immers graag dat de reddingstroepen in aantocht zijn.
Ik klop op de deur, hoor een kreetje, doe de deur open en mik het flesje in de opengesperde handjes aan het uiteinde van twee uitgestrekte armpjes. Mijn jongste wondertje bekijkt haar fles, alsof ze er zeker van wil zijn dat die de zo felbegeerde pap bevat, en begint dan gulzig te drinken.
Ondertussen maak ik van de gelegenheid gebruik om nog wat aan te modderen in de badkamer of wat propere was op z’n plaats te leggen. Want wat ik nu doe, hoeft straks al niet meer te gebeuren. Tijdens al die bezigheden voeren Maya en ik een brabbelgesprekje over hoe haar nacht was en wat ze die dag graag wil ondernemen.
Fles leeg? Dat hoor ik dan meteen. Mijn jongste meisje klopt ermee tegen de zijkant van haar bed en zingt het ‘mama, mijn flesje is leeg’-liedje.
Hoog tijd om ons naar beneden te begeven!
Maya vermaakt zich meestal prima in haar eentje. Af en toe komt ze wat aandacht en affectie claimen, die ik haar dan ook graag geef. Rond 10 uur nemen we een fruitpauze. Maya geniet van de schijfjes banaan en toont zeer veel interesse in de appel die ik oppeuzel. Zoveel zelfs dat er bijna als vanzelf stukjes appel in haar handjes – en ietwat later ook in haar mondje – terechtkomen. Tussen ons gebabbel door kijken we allebei mijmerend voor ons uit. Het is wel genieten, zo’n rustmoment samen aan tafel.
Klokslag 12 uur gaan Maya en ik, in de dubbele wandelkar, Gwen ophalen aan de schoolpoort. Maya geniet van de korte wandeling en ik niet minder.
Geduldig wachten we tot de grootste drukte voorbij is voor we de speelplaats oprijden, waar Gwen reikhalzend naar ons uitkijkt. Ze glundert als ze ons herkent en springt bijna in de wandelkar. Als je haar vraagt “En Gwen, waar gaan we nu naartoe?” dan roept ze stralend “Naar de moemoe en de vava!”, onze vaste afspraak op woensdagnamiddag.
Zomaar een voormiddag… en voor mij puur genieten!
