Kindje ziek? Mama minder energiek!
Net op het moment dat je beseft dat alles op wieltjes lijkt te lopen, de boel als het ware vanzelf blijft draaien, men je echt alles mag vragen omdat niks je teveel is, … net dàn geraakt dat prachtige evenwicht even uit balans.
Herkenbaar?
Het is mijn overtuiging dat er geen evenwicht kan zijn zonder onevenwicht.
Dat klinkt een beetje filosofisch en ook wel mooi. Alleen is de realiteit soms een pak harder om mee om te gaan.
Een paar weken geleden had ik zo’n moment waarop me te binnen schoot dat alles mooi in evenwicht was: de relatie met manlief liep op wieltjes, beide dochters deden het geweldig, mijn mama-rol paste me als gegoten, het huishouden ging goed en ook daarbuiten slaagde ik erin wat ruimte voor mezelf te hebben.
Wat had ik het lekker voor mekaar.
En toen begon het… .
Maya kreeg een beetje last van de 3 H’s: huilerigheid, hangerigheid en humeurigheid. Het sprongetje van de 55 weken zat eraan te komen. Wil je weten waarover ik het precies heb? Neem dan zeker eens een kijkje op de website van Oei, ik groei!.
‘s Nachts doorslapen, lukte ons jongste meisje niet meer. Manlief en ik werden elke nacht twee tot drie keer uit ons schoonheidsslaapje gerukt door de jammerende en soms zelfs paniekerige kreten van Maya.
Dat maakte dat de dagen voor mama een beetje te lang aan het worden waren. Na twee weken van die onderbroken nachten leek mijn energie op te zijn nog voor de bedtijd van de meisjes.
Niet echt handig, zou je kunnen denken. En dan zit je er niet naast. Manlief maakte het meermaals mee dat zijn vrouwtje na het avondeten de fout maakte om in de zetel te gaan zitten om er vervolgens amper nog uit te geraken.
En toen werd Gwen ziek.
Koorts, onrustig slapen, huilerig en hangerig zijn, slecht in haar vel zitten, … het passeerde allemaal de revue en dan vaak nog tegelijkertijd. Arme meid.
Toen de koorts begon te zakken, verschenen de rode vlekjes. En nog een dagje later zagen we kleine blaasjes op de vlekjes.
Gelukkig leek ze daar niet veel last van te hebben al bleef ze huilerig en hangerig en was alles nogal snel te veel.
De combinatie van Maya – die bovendien ook nog last kreeg van een paar tanden die allemaal samen tevoorschijn wilden komen – middenin haar sprongetje en Gwen – die duidelijk te maken had met één of andere kinderziekte – was meer dan genoeg voor deze mama.
Voeg daarbij nog drie achtereenvolgende nachten waarbij manlief en ik effectief uit ons bed moesten omdat één (of allebei) van onze meisjes ons écht nodig hadden en dan kan je allicht wel raden dat we allebei een beetje zombie-achtig rondliepen. Tenslotte zijn we – nu halverwege de dertig – niet meer de jonge springers die we tien jaar geleden waren.
Voor mij ging het alleszins de verkeerde kant op wat energie betreft.
Hoog tijd om actie te ondernemen.
Ik haalde mijn powermoves terug uit de kast, pepte mezelf regelmatig mentaal op door in mijn hoofd aanstekelijke en up-tempo liedjes af te spelen en manlief en ik voerden een high-five-policy in. Bij gelijk welke positieve emotie of gebeurtenis, stak één van ons de hand op en riep bv. ‘Kids allebei in bed-five!’ of ‘Geweldige ochtendroutine-five!’.
Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar ik verzeker je dat het wonderen kan doen voor je energieniveau én je gevoel van verbondenheid met elkaar. Er zijn weinig dingen waarvan ik zó kan genieten als dat gevoel van ‘wij samen, zij aan zij’ tijdens uitdagende periodes.
Hoewel onze meisjes absoluut niet meer op dezelfde golflengte zaten met hun dutjes, slaagde ik er toch in een paar keer languit te gaan op de zetel en mijn ogen dicht te doen. Powernap!
Als kers op de taart besloot ik de gezellige avondmomenten met manlief koudweg te halveren door minstens een uur vroeger te gaan slapen.
Soms kroop hij er lekker bij, andere keren zette hij zijn avondje alleen verder.
Al snel merkte ik verschil. Het duurde langer en langer vooraleer mijn energie ‘op’ was… tot het moment dat ik besefte dat ik eigenlijk helemaal niet moe was, hoewel de klok aangaf dat het de hoogste tijd was om te gaan slapen.
Gelukt!
Hier verval ik graag eventjes in een oeroud cliché, namelijk dat je eerst goed voor jezelf moet zorgen, wil je goed voor een ander kunnen zorgen.
Soms zondig ik daar gigantisch tegen – zoals heel veel mama’s wellicht.
Gelukkig is het iets dat ik zelf prima kan rechtzetten.
En daarvoor ben ik best trots op mezelf.
Goed gedaan, mama-five!
