Zomaar een onderbroken nacht

Lief kind, het is écht bedtijd nu.
En al wil je ‘t niet toegeven, je bent zo moe.
Kruip maar heerlijk in je bedje.
Licht uit. Muziekje aan. Je oogjes toe.

Een paar uur later schrik ik op door je gehuil.
Ik zie het al, je werd wakker van de kou.
Al wat je nodig hebt, is dat ik je weer toe dek,
en zachtjes fluister hoeveel ik van je hou.

Gehoest. Gejammer. Vervelende verkoudheid.
“Ik wil mama. Ik wil mama. Ik wil mamaaa!”
Even naar beneden voor wat tijmsiroop voor jou,
voor ik zelf weer mijn warme bed in ga.

De wekker gaat, wat ben ik moe.
Opstaan vanmorgen doet echt pijn.
Maar wat vind ik het bijzonder en mooi
dat ik er zo voor jou mag zijn.

(voor Gwen, Maya, Aaron en Noah – ik hou van jullie alle vier even – onvoorstelbaar – veel ?)