Inspiratie
Waarom start ik – een mama zoals een ander – een blog over mijn dagelijkse leven?
Dat heeft een aantal redenen en die zet ik graag voor jou – mijn lieve lezer – op een rijtje.
Schrijven doe ik graag. Al van kindsaf.
Ik herinner me nog mijn allereerste publicatie: een maandblad voor de muziekvereniging waarvan ik toen lid was. Alles deed ik zelf: onderwerpen verzinnen, artikels schrijven op mijn elektrische typemachine, afbeeldingen zoeken, uitknippen en zorgvuldig tussen de tekst kleven. De randjes van de foto’s plakte ik af met papa’s goede plakband, want dan zag je er na het kopiëren niets meer van. Ook het op volgorde leggen van de gekopieerde bladen en het nieten ervan nam ik voor mijn rekening.
Bij dat alles kon ik altijd rekenen op de hulp van mijn papa, ook al zo’n schrijver (van wie zou ik het hebben?). Met raad en daad stond hij me bij en het kopiëren van de juiste oplage (een veertigtal stuks) was zijn vaste taak.
Nu ik zelf kinderen heb, kan ik me pas echt inbeelden hoeveel plezier hij er in gehad moet hebben om mij zo gefocust bezig te zien. Ik heb het hem nooit eerder gezegd, maar ik ben hem heel erg dankbaar voor zijn steun en medewerking. Papa, bij deze dus.
Uit de omgeving komt geregeld de vraag: ‘Waarom schrijf jij niet gewoon?’
Die vraag werd opmerkelijk vaker gesteld tijdens de periode van de online geboortelijsten van mijn dochtertjes.
Ken je dat systeem? Bij veel babyspeciaalzaken heb je tegenwoordig de mogelijkheid om je geboortelijst online te zetten. Heel handig voor mensen die verder uit je buurt wonen en je baby toch graag willen verwelkomen met een cadeautje.
Wij hadden – beide keren – zo’n systeem waar je als ouders ook foto’s kon uploaden en zelfs een dagboek kon bijhouden. En dat laatste gebeurde uiteraard, of wat dacht je?
De reacties bleven niet uit. De mooiste – voor mij persoonlijk dan – kwam van de zaakvoerster van de babyspeciaalzaak zelf. Bijna met tranen in haar ogen vertelde ze hoe herkenbaar mijn laatste schrijfsel wel niet was voor haar. Dat ze mijn emoties zelf ervaren had tijdens het lezen, dat ik het kon vertellen zoals het écht was en waarom ik niet gewoon ging schrijven… .
Zelf haal ik de mosterd graag op een ander.
In lezen heb ik altijd al plezier gehad. Sinds ik zelf mama ben – en vooral na de komst van de jongste dochter – kan ik enorm genieten van magazines over moeder- en ouderschap. Bij momenten verslind ik ze gewoon en ik houd ze bij om ernaar te kunnen teruggrijpen (en ja, dat doe ik soms ook écht).
Mijn man vraagt me wel eens wat ik daar dan uithaal voor mezelf. Dat is heel verscheiden. Het allerfijnste vind ik het ‘in groep-gevoel’: al die mama’s zitten net als ikzelf in de dagdagelijkse realiteit van het moederschap. Hoe je het ook draait of keert, dat creëert een zekere verbondenheid. En dat vind ik een heel fijn gevoel.
Bovendien leer ik enorm veel van de zienswijze of aanpak van al die andere mama’s. Als ik één mama datzelfde kan geven met mijn blog dan heeft die z’n nut meer dan bewezen.
En tenslotte… mijn twee fantastische dochters.
Hoewel ik al langer speelde met de idee om erover te gaan schrijven, gaf gisterenavond voor mij de doorslag.
Mijn man was een avondje weg voor zijn werk en dat betekent ‘girls night’ bij ons thuis. Na een gezellige avond in mekaars gezelschap én dat van Bumba bracht ik Gwen en Maya naar hun bedjes.
De jongste (nu 9,5 maand oud) drinkt nog een laatste flesje melk wanneer mijn man en ik zelf gaan slapen. Meestal gebeurt dat gezellig tussen ons in op het grote bed (Maya slaapt voorlopig nog bij ons op de kamer, vandaar).
Gisteren – zonder papa – waren we op elkaar aangewezen en het was zalig. Wat zeg ik? Het was een moment van niet-te-beschrijven verbondenheid tussen een dochter en haar mama. De wereld rondom bestond even niet meer. Maya dronk gulzig van de warme melk terwijl ze dicht tegen me aanlag. Ik voelde me perfect gelukkig en compleet in alle opzichten.
Dit is mijn oer-rol: ik ben een mama.
En dat is te allesomvattend prachtig om niet met de wereld te delen.
