Brief aan mijn lichaam
Lief lichaam,
Onze relatie is niet altijd even goed geweest. Veel te vaak heb ik je verwenst, gehoopt dat ik je gewoon kon omruilen met het idee dat dàn alles in orde zou zijn. De waarheid is dat je bij mij hoort en ik je – ondanks alle uitdagingen en misverstanden – echt niet wil missen.
Wat heb ik je ooit als vanzelfsprekend genomen als klein kind. Kruipen, klimmen, rennen, ik deed het allemaal. Zonder nadenken. Zonder rekening te houden met jou. Je droeg me immers tóch.
Tijdens de lagere schoolperiode nam de twijfel toe. Kon ik je nog wel vertrouwen? ‘Een slechte weerstand’ heette het. Van sommige schooljaren miste ik ei zo na de helft omdat ik ‘weer eens’ ziek was. Iets wat een bepaald klasgenootje ook bijdehand opmerkte, waardoor de juf meteen wist wie vaak aanleiding gaf voor de vele pesterijen die ik toen al jarenlang onderging.
Wat heb ik je ooit gehaat als tiener. Het ergste was het wanneer ik voor de spiegel stond, in een pashokje of zelfs gewoon zomaar ergens op een doordeweekse dag. Je zag er anders uit dan al die afgebeelde rolmodellen en de onzekerheid daarover won het van de zekerheden die je me toch nog altijd bood.
Zo vaak voelde ik me in de steek gelaten door jou. Astma, overgewicht, zwakke weerstand, allergieën, vermoeidheid, … Het voelde alsof je me gewoon liet stikken. Terwijl ik jou nooit hoorde of zorg droeg voor joù.
Wat heb je me versteld doen staan tijdens drie zwangerschappen, twee natuurlijke bevallingen zonder verdoving, een keizersnede én telkens het herstel nadien. Jij en ik, we kunnen écht wel samenwerken, ontdekte ik. En samen zetten we vier mensjes op de wereld. Best wel een knappe prestatie van ons.
Hoe meer ik bereid was naar je te luisteren, hoe beter ik je ook ben gaan horen en begrijpen.
Astma is geen vloek, het is een signaal van jou aan mij dat ik mezelf voorbij loop. Het is geen vijand, maar een bondgenoot.
Vermoeidheid dient niet om me lam te leggen en te onderwerpen aan ik-weet-niet-wat. Het is een uitnodiging om stil te staan, te voelen en dichtbij mezelf te blijven wanneer ik daar te ver van afdwaal.
Als ik eraan terugdenk… wat heb je al die jaren goed voor me gezorgd. Je deed altijd wat jij juist achtte. Voelde ik me onveilig – en dat heb ik ooit heel veel gedaan – dan bouwde jij een beschermlaagje om me heen.
Wat heb ik je vaak verwenst om al die extra kilo’s die er onverklaarbaar bij kwamen en – wat ik ook deed – niet weg wilden. Maar nu zie ik ze zoals ze zijn: een uiting van liefde en zorg. Van jou. Voor mij.
Ik weet dat ik het ver heb laten komen. Je bent er niet zo goed aan toe. Jouw eenzijdige zorg voor mij heeft het je niet gemakkelijk gemaakt. Als iets van één kant moet blijven komen dan is het geen lang leven beschoren.
Maar nu ben ik er om ook zorg te dragen voor jou.
Hoewel ik een rotsvast vertrouwen heb in jouw zelfgenezend vermogen, aanvaard ik steeds beter hulp om je te ondersteunen. Medicatie die – wat mij betreft – heel tijdelijk is en je net genoeg geeft zodat je weer in evenwicht geraakt. En dan kunnen we weer verder zonder.
Lief lijf, laat ons samen op weg gaan naar beterschap. In dialoog en met veel liefde en genegenheid.
Lief lichaam, ik ben je zo dankbaar. Voor alles.
Lief lijf, ik hou van jou.
An xxx
