Over jezelf helemaal blootgeven en in een warm nest terecht komen…

Een groeiverhaal schrijven voor een prachtig boek als Kwetsbaar Krachtig is voor mij al een hele stap. Net omdat het dan eens niet gaat om ghostwriting, waarbij ik het verhaal van een ander neerschrijf en zelf dus veilig ‘buiten schot’ blijf. Vertellen over één van mijn meest kwetsbare momenten is toch een verschilletje.

Het verwondert me enigszins dat het me zó moeilijk valt. Een beetje alsof je een pleister met één ruk van een nog niet geheelde wonde trekt. En toch duik ik diep in de ervaring en de gevoelens – de mooie en de shitty ones – dankzij de hulp van een paar geweldige madammen (je kan er alles over lezen in deze blog) en mag daardoor groei ervaren. Birgit en Lynn, nóg eens een hele warme knuffel en een dikke merci daarvoor. Jullie zitten in mijn hart. <3

Een paar dagen na de boeklancering van Kwetsbaar Krachtig – die trouwens ongelooflijk bijzonder en warm was – mag ik een boekvoorstelling geven over mijn eigen (b)Engelverhaaltjes-reeks in het regenbooghuis in Hasselt. Het verhaal van Jarmilla, het verhaal van Xander en ik zijn te gast bij Anders Gewoon, een organisatie die werkt rond het thema genderdiversiteit.

In de maanden ervoor voel ik al heel snel dat het de bedoeling is dat ik daar ten volle mezelf ga zijn, open en bloot uitkom voor de connectie met ‘de andere zijde’ – of hoe je het ook wil noemen – en dat in het volste vertrouwen doe. Kwetsbaar én krachtig.
Ondanks de onzekerheid, die af en toe nog de kop opsteekt. Ondanks dat ego-dingetje dat ervoor zorgt dat ik door iedereen graag gezien en geloofd wil worden. Ondanks het feit dat ik nog steeds op weg ben naar meZelf en het zo vaak ook allemaal niet weet.

Een paar weken voordien maak ik een mindmap om me voor te bereiden. Nadien pak ik het er nog eens bij, vul wat aan, verander iets in de volgorde en laat het weer los.

Aangezien de kids dat weekend uit logeren gaan, plan ik wat tijd in op vrijdagavond en eventueel ook zaterdagvoormiddag om alles nog eens te bekijken, eventueel een keer te oefenen. Ik wil wel graag weten hoe ik ga beginnen, bijvoorbeeld. Kwestie van een paar ankers in te bouwen voor mezelf.

Dat is duidelijk niet de bedoeling, zo blijkt wanneer we vrijdagochtend vernemen dat de logeerpartij niet kan plaatsvinden en we voor een weekend staan met vier in plaats van geen kinderen in huis. Groot verschil. En voor manlief – die uit noodzaak net weer van start ging met antidepressiva – teveel om alleen op zijn schouders te nemen.

Even zit ik met de handen in het haar. Hoe moet ik dat gaan klaarspelen?! Als het écht niet anders kan, laat ik mijn weekendplannen vallen… maar die boekvoorstelling bij Anders Gewoon, die wil ik ab-so-luut gaan geven.

En dan ervaar ik – voor de eerste en zeker niet de laatste keer dat weekend – synchroniciteit… De mama van Maya’s hartenvriend stuurt me een berichtje met de vraag of Maya dat weekend mag komen logeren. Last minute en als door de hemel gezonden. Ik besef dat het nù het moment is om hulp te vragen en daardoor mag ook Gwen twee nachtjes blijven slapen bij haar beste vriendje. Dan blijven enkel onze twee kabouters nog over. Na een aantal hulpvragen en evenveel nee’s – het is tenslotte heel kort dag – beslissen mijn ouders om hun geplande uitstap uit te stellen. Aaron en Noah zijn zaterdag welkom bij hen.

Door het vele heen-en-weer gerij om kids op de juiste locaties te krijgen, blijft er geen tijd meer over voor enige voorbereiding. Ik laat het los en vraag de betrokkenen aan ‘de andere kant’ om er zaterdag bij te zijn. Kim, Jarmilla, Xander, mijn ‘beschermengel’ Muraniël, Gabriël, Michaël en Rafaël verklaren zich allemaal bereid.

In goed gezelschap en met het volste vertrouwen stap ik die namiddag het regenbooghuis in Hasselt binnen. Het wordt een ongelooflijk heerlijke namiddag (en avond), waar plaats is voor kwetsbaarheid en onzekerheid, voor verwondering, hoop en liefde. Het onderwerp maakt heel wat los, niet alleen bij de aanwezigen, ook bij mij.

Wat me vooral bijblijft? De warmte. Het jeZelf mogen zijn, hoe zoekend je misschien ook bent. Hoe mooi is het om jezelf helemaal bloot te geven en in een warm nest terecht te komen?

Terwijl ik dit schrijf, ontroert het me nóg. Hoe dankbaar kan je zijn voor zomaar een namiddag tussen zomaar mensen? <3