Waarom deel jij al die kwetsbaarheden?

Een vraag die af en toe terugkomt, gesteld door verschillende mensen.

  • “Ik zou het niet durven,” vertelt een Facebookvriendin, “alleen al omdat het munitie geeft aan de mensen die het niet goed met je voor hebben.”
  • “Daar heeft niemand zaken mee,” stelt een kennis, “hoewel ik wel moet toegeven dat jouw blogs veel herkenning oproepen. En weten dat je niet de enige bent die door het slijk dabt, geeft troost en zelfs heling.”
  • “Door je eigen proces te delen met wie het maar wil lezen, geef je de ander de toestemming om óók kwetsbaar te mogen zijn,” besluit een ander, “gedaan met het energievretende verbloemen en opsmukken van de waarheid, want ‘wat zouden ze anders van me denken?’ Bevrijdend is dat.”
  • “Ben je niet bang dat er mensen zijn die denken dat je zo’n dingen schrijft, enkel en alleen om zoveel mogelijk likes te krijgen?”
  • “Uiteindelijk doe je niks anders dan toegeven dat je ook maar een mens bent,” schrijft een vriend, “da’s durven. ?”
  • “Wat een geruststelling dat je door zo’n stevige uitdagingen kan gaan en dat tóch overleeft,” bemerkt hij ook nog.

Als mensen mij willen aanvallen op basis van wat ik beslis te delen over mezelf en het hele ontwikkelingsproces dat ik doorloop dan zegt dat vooral iets over hen. Hoe langer hoe minder voel ik de behoefte om me daarmee bezig te houden. Ik zal wel keren voor mijn eigen deur.

Als ik even terugkijk dan krijgt het delen van mijn eigen kwetsbaarheden en het loslaten van de nood om de dingen rooskleuriger voor te stellen een enorme boost dankzij mijn bijdrage aan Kwetsbaar Krachtig, het eerste boek van de WonderSchrijverij. Rauw, onverbloemd, écht. Een sprong in het diepe die me laat ervaren dat ik wel degelijk vleugels heb die me dragen als de grond onder mijn voeten verdwijnt. En die me laat voelen dat kwetsbaarheid en kracht hand in hand gaan.

Photo by Aung Soe Min on Unsplash

En nee, het gaat me niet om het verzamelen van likes. ‘Deel jezelf en je eigen proces, de mooie én de moeilijke dingen,’ kreeg ik jaren geleden door via een channeling. In mei mag ik een gechannelde boodschap ontvangen van een Zielsvriendin. Ook daarin wordt hetzelfde aangeraakt: ‘Terwijl nu in deze tijden van diepgaande heling de weg naar, of beter van uw ziel terug bloot-gelegd mag en kan worden. Aangeraakt mag worden in de waarde die ze in-zich draagt. Enkel dit, die verwezenlijking laten Zijn, laten zien, is wat u terug in uw waarde plaatsen zal. Er hoeft niet meer niets meer dan dat. Louter uw kern, dé kern, die u in-zich draagt toonbaar maken.’ En verder: ‘Onze omarming van al wat u bent, van al wat u doet, verwerkelijkt en verwezenlijkt gewoon door uw aan-wezigheid in uw en in het proces van allen die u nabij zijn in het poneren naar buiten toe van uw zijns-wijze, uw ziens-wijze van wat u reeds brengt en deelt. Het is deze kracht die scheppend is als leidraad voor velen die ermee in aan-raking komen en We herhalen zonder dat u iets meer hoeft te doen dan louter Zijn en van daar-uit in deze wereld er staan.

Als het een ander kan helpen, aan het denken zet, opties doet ont-dekken, misschien zelfs moed kan geven of dat nodige duwtje in de rug om de eigen (pijn)stukken aan te gaan, waarom dan niet? 

Voor mij voelt het ondertussen aan als één van de dingen die ik hier tijdens dit leven te doen heb. En dan maakt het niet uit of het gelezen wordt en door wie, of het iets bijdraagt en wat dan juist. Ik doe ‘gewoon maar’ mijn deel. Wat het wel of niet in gang zet, ligt buiten mijn invloed en mijn wil dus dat laat ik los.

Dat neemt niet weg dat reacties die ik krijg me stevig kunnen beroeren, me vervullen met dankbaarheid en me soms de adem kunnen benemen of tranen doen rollen. Vaak ontroerend, soms ronduit confronterend. Ik vind het eenvoudigweg prachtig dat mensen met mij willen delen wat het met hén doet, me soms een blik gunnen in hun eigen proces. Wat míj dan vaak weer een duwtje in de rug geeft, soms regelrecht middenin een pijnstuk waar ik dan weer mee aan de slag mag. Tenminste, als ik ervoor kies om het meteen aan te gaan. Hoe dan ook, wat een voorrecht om elkaar zo te mogen ondersteunen en motiveren!