Zomer-inzichten
Regelmatig overvleugeld door mijn vier kinderen – zomervakantie is te vergelijken met een constante spits – beleef ik zowat het hele scala aan emoties en gemoedstoestanden. Het kan zo snel keren. Het ene moment geniet ik ongelooflijk van het spelen met mijn kids, vijf minuten later hoor ik mezelf roepen dat het nu maar eens gedaan moet zijn. Dat laatste vind ik niet fijn. Het getuigt van onmacht, van een verlies van hartcontact met elkaar. Waar ik me daar lange tijd heel slecht over heb gevoeld, schuldig zelfs, kan ik het beter en beter aanvaarden. Het is zoals het is. Het wil niet zeggen dat ik een slechte mama ben… of dat ik ettertjes van kinderen heb. Het mag er ook gewoon zijn. En ik kan eruit leren. Zelfs tijdens deze drukke vakantieperiode volgen de inzichten elkaar op.
De periode van verlies waar ons gezin – naar mijn gevoel – nog steeds niet helemaal doorheen is, zie ik meer en meer als een tijd waarin alle ballast stelselmatig wordt gelost. Alles wat me niet (meer) dient, alles wat me alleen maar verder weg brengt van meZelf, alles wat afleidt van de reden waarom ik hier op aarde ben gekomen dit leven, … het mag allemaal losgelaten worden. Soms met veel moeite, soms met veel pijn, soms – in het begin meer dan nu – gepaard gaand met tranen, verdriet en een overheersend verliesgevoel. De shift naar loslaten met liefde en dankbaarheid is echt een feit. Dat wil niet zeggen dat het nu allemaal gemakkelijk gaat, ik zie het wel in een heel ander kader. Ik ben op weg naar meZelf, nadat ik mezelf jarenlang heb ontkend, kleingemaakt en weggestopt. Om die weg ben ik erkentelijk, vooral ook omdat ik merk dat alles in mijn leven me daar op de één of andere manier in ondersteunt, me misschien zelfs stuwt in de richting die ik uit wil.
Al jaren voel ik af en aan de drang om gezonder te gaan leven en stelselmatig – met heel wat ups en evenveel downs – ben ik ook dat gaan doen, op een prachtige manier ondersteund door mijn levenspartner. Toen ik dacht dat het niet meer heel veel gezonder kon, kreeg ik het geschenk van de diagnose. Mijn lichaam huisvest de ziekte van Hashimoto, een auto-immuunziekte die de schildklier aanvalt. De traditionele geneeskunde schrijft vooral medicatie voor in de vorm van schildklierhormoon. De functionele geneeskunde raadt een herziening van het voedingspatroon aan, naast het controleren van de blootstelling aan chemische stofjes in je omgeving, denk dan vooral aan onderhouds- en verzorgingsproducten. Dit keer zie ik het als de ultieme uitnodiging om zoveel mogelijk terug te gaan naar de basics, naar zo natuurlijk mogelijke voeding, hulpmiddelen en producten.
Ik geniet van het maken van voeding die helemaal oké is voor mijn huidige gezondheidstoestand, vind het heerlijk om te experimenteren met zelfgemaakte onderhoudsproducten en kijk er al naar uit om zelf wat verzorgingsproducten te maken.
De ziekte is geen bedreiging voor mijn welzijn, het is een invitatie om er actief aan bij te dragen. Een verzoek van mijn lichaam om op een zo puur mogelijke manier aan zelfzorg te doen. Ik ben er ook van overtuigd dat het een groter doel gaat dienen: bewust genieten van mijn gezondheid, gebruik maken van de mogelijkheden die dat geeft en mijn potentieel ten volle leven.
