“Kan jij eigenlijk wel ontspannen,” vroeg hij.
Die ‘hij’ is me al meer dan 30 jaar dierbaar. Verder is hij van geen belang voor deze blogpost. Zijn vraag daarentegen…
We staan aan de vooravond van de allerlaatste week van de zomervakantie. Al zeven weken met z’n allen thuis. In onze tuin is het te warm om te vertoeven. Binnen eigenlijk ook. We lopen alle zes licht tot matig geïrriteerd rond, aangezien niemand van ons goed gedijt bij temperaturen rond de 30°C. Status ‘licht ontvlambaar’.
In vergelijking met de vorige zomervakantie doen we het echt wel goed. Manlief, nog steeds geflankeerd door een depressie, gaat niet ten onder. De vermoeidheid die mij zo graag vergezelt, wordt ook niet erger. We zorgen dan ook goed voor onszelf en voor elkaar. Dagelijkse rustmomenten, alleen op bed terwijl de andere de vier kids beneden entertaint of gewoon een oogje in het zeil houdt, missen hun doel niet.
Maar kan ik me eigenlijk wel ontspannen?
Op dit moment… moeilijk. Ik voel dat zeven weken écht wel genoeg is. Nu rest me niet veel anders dan nog heel even volhouden. De laatste loodjes.
Dat wil absoluut niet zeggen dat ik niet gelukkig ben met mijn gezin. Dat ben ik wél. Ik hou van mijn man, ik hou van onze vier kids. Mijn gezin is mijn rijkdom en ik ben er heel dankbaar voor.
En net als alles heeft ook dàt een keerzijde.
De combinatie van niet altijd goed om kunnen met drukte en vier jonge kinderen is soms een hele uitdaging. Wel eentje die ik zelf uitnodigde in mijn leven en waar ik dag in dag uit beter mee mag leren omgaan. Geloof me, ik héb al heel veel geleerd op dat vlak. Vooral dan als het gaat om mezelf op nummer 1 zetten.
De buikdansles op maandagavond is zo’n voorbeeld. Die sla ik enkel over wanneer ik fysiek niet in staat ben om het halfuurtje heen en weer te rijden met de auto en de anderhalf uur durende les te volgen. Er zijn zo momenten waarop ik totaal geen zin heb om ‘s avonds nog van huis te gaan. Voor mij is dat juist hét signaal om wél te gaan dansen. Want als ik dans, vervaagt de rest van de wereld. En wanneer ik de sterkste weerstand voel, geniet ik er ook het meeste van.
Ik wéét dat het weer betert wanneer we met z’n allen opnieuw gewend zijn aan het ritme van het schooljaar. En daar trek ik me ook aan op. Ik kijk écht uit naar maandag 3 september. Niet alleen omdat mijn kids dan geen godganse dagen meer rondhangen in ons huis. Ook omdat het contact met de andere ouders – hoe kort soms ook – me zo’n goed doet.
Dus kan ik me eigenlijk wel ontspannen?
Ik blijf zo mijn momenten hebben, ja. 🙂
