Mezelf voorbij lopen
Potverdorie, wat ben ik daar goed in… in mezelf voorbij lopen. Je zou denken dat ik na zoveel jaren ervaring in die materie wel beter weet. Maar nee. Ik doe het nog steeds.
Er is de laatste anderhalve maand best weer veel veranderd.
Sinds eind maart neem ik Wellbutrin, dat inwerkt op de neurotransmitters en me echt wel meer energie geeft. Net zoals de psychiater had voorspeld. Ik negeer voorlopig dan ook het vermoeden van cvs waarover de endocrinoloog het had. Geen idee of dat verstandig is, maar ik heb even écht geen zin in wéér een diagnose.
Op 30 april komt voor het laatst de huishoudhulp langs. Niet omdat we geen hulp meer kunnen gebruiken in het huishouden. Ons inkomen is de afgelopen 2 jaar gestegen, waardoor we in een andere ‘schijf’ terecht komen en de uurprijs vertienvoudigt. Budgettair gezien kunnen we ons nu 6 à 7 uur hulp per maand veroorloven. Ook de huishoudhulpen zelf bevestigen dat dat een zinloze druppel op een hete plaat is. Wel een verschil met de 8 tot 12 uur per week, die ons zo lang behoed hebben voor ten onder gaan in de chaos.
Nu mijn energiepeil voelbaar hoger is, vormt dat huishouden alleen runnen voor mij dus de grootste uitdaging. Vol goede moed werk ik een paar weken geleden een huishoudschema uit op maat van ons huis en gezin. Het is niet zozeer een to do-lijst als wel een geheugensteuntje. Die bovenkamer van mij heeft duidelijk nog meer tijd nodig om weer op een – voor deze maatschappij – aanvaardbaar niveau te kunnen werken. Dus bedien ik me van hulpmiddeltjes. Ik heb mijn bullet journal maar open te slaan op de pagina’s met mijn huishoudschema en ik zie meteen of het hoog tijd is dat ik nog eens een lavabo grondig onder handen neem en wiens beddengoed deze week aan vervanging toe is.
We zijn nu een week ver in mijn ‘ik doe het zelf’-verhaal. En mijn lijf begint te roepen. Dat weet ik omdat ik mezelf de afgelopen dagen al een paar keer op een heel knullige manier heb gekwetst. Vinger verbranden aan stoom van de waterkoker, schouder stoten tegen de punt van een openstaand venster, de deur van de auto dichtslaan en mijn eigen been ertussen steken, …
Ik beweeg te snel. Doe ik ook teveel? Overdoe ik mezelf?
Vanmorgen, wanneer ik in allerijl de restafvalcontainer aan de straatkant zet en met mijn voet hard tegen de punt van een stenen bloembak stoot, past mijn lichaam een gekende tactiek toe. Die van ‘wie niet luisteren wil, moet voelen’. En óf ik het voel! Auw!
Het plan om vandaag boven te stofzuigen en te dweilen maakt plaats voor een zo grondig mogelijke veegbeurt. Mét een pijnlijk gezwollen en blauw kleurende wreef. Manlief vertelt me wat hij ervan vindt. Hij heeft overschot van gelijk. Maar ik hoef het er even niet bij. Niet nu het zo duidelijk is dat ik mezelf wéér aan het voorbijlopen ben. Terwijl ik net dàt zo graag wil vermijden en echt wel achter me mag laten, wil ik herstellen. En het is mijn grootste wens dat dat ook gebeurt. Liefst zo snel mogelijk.
Verdomme!!!
Ik ga zo meteen maar even in de zetel. Met een breiwerkje. En met mijn voetjes omhoog.
Lesje geleerd. Dit keer…
