Late zwangerschapsuitdagingen… allerlei.

Vandaag ben ik 33 weken ver in deze tweelingzwangerschap.
Af en toe spookt een zinnetje door mijn hoofd uit het allereerste gesprek met de gynaecoloog die onze jongens opvolgt. “De gemiddelde zwangerschapsduur van een tweelingzwangerschap zoals de uwe is 34 weken.”
Nu beschouw ik mezelf niet meteen als een ‘gemiddelde’… toch is die kaap van 34 weken een soort van grens voor mij.
In die ‘laatste’ week sta ik nog voor een paar late uitdagingen, van allerlei aard.

Mijn vluchtkoffertje is niet klaar.
Jawel, ik ben eraan begonnen. De kleertjes voor onze jongens staan klaar om gewassen te worden en mijn eigen outfits liggen netjes op stapeltjes.
De rest van de inhoud… nee, nog niet in orde. Dat doe ik in de loop van de week wel.

Geboortekaartjes. Nog zoiets.
Het ontwerp staat op punt, er is zelfs al een drukproefje gedaan om te kijken of het resultaat naar wens is. Alleen hebben we de foto’s – die er zeker bij op moeten – pas tegen het komende weekend. Aangezien ik niet van plan ben om voor november te bevallen, vind ik dat ook niet erg.
Van zodra ik de foto’s heb, maak ik het geboortekaartje af en bezorg ik het aan de drukker. Die hebben dan alles in huis en hoeven enkel nog de geboorte-informatie (datum, lengte, gewicht, …) aan te passen.

Doopsuiker dan.
Het idee heeft een tijdje geleden al vorm gekregen. Ik weet exact hoe ik het wil en ja, ik wil het ook deze derde keer helemaal zelf doen. Veel te plezant!
Naametiketjes voor op de verpakkingen liggen al weken in de kast, net als een aantal items voor de presentatie van het doopsuiker.
De suikerbonen zijn besteld en zijn er – hopelijk – tegen het einde van de week.
Halverwege de week neemt mijn lieve papa me mee uit winkelen voor de doosjes, lintjes en andere benodigdheden. Komt ook wel goed.

De geboortelijst… dàt vormde de allergrootste uitdaging dit keer.
Onze eerste twee lijsten legden we neer bij een babyzaak een dorp verderop.
Hoe de twee zussen die de zaak runden ons die eerste keer vriendelijk en bekwaam doorheen een – voor ons – hele nieuwe wereld van babyspullen heen loodsten, vanuit hun eigen ervaring als jonge mama aangaven wat je écht nodig had, wat handig was en welke spullen eigenlijk overbodig zijn… het maakte van ons overtuigde en zeer tevreden klanten.

Een half jaar geleden was de oudste zus – die de zaak ondertussen alleen runde – één van de eerste mensen die wisten dat we een tweeling verwachtten. We maakten een afspraak voor het samenstellen van onze derde en laatste geboortelijst.
Zo ergens halverwege september pikte ik her en der op dat Het Babyhuisje ermee zou ophouden. Manlief en ik besloten er toch nog eens langs te gaan na een volgende controle bij de gynaecoloog.
En inderdaad, het huurcontract van de winkel was opgezegd. Het was alleen nog niet duidelijk of ze onze geboortelijst nog zou neerleggen. Daar kregen we zekerheid over van zodra ze er zelf meer over wist.

Eind september – 31 weken ver in deze tweelingzwangerschap – kregen we het nieuws te horen dat we toch naar een andere babyzaak moesten uitkijken.
Voor paniek zorgde dat niet. Het was echter wel duidelijk dat deze uitdaging enige dringendheid inhield.
Heel wat spulletjes zijn na bijna vijf jaar aan vervanging toe of al lang weer weggegeven aan andere jonge ouders. Bovendien heb je voor een tweeling toch net iets meer én ook andere spullen nodig.

Gelukkig vond ik in een ander buurdorp een babyzaak die deze uitdaging graag met ons aanging. Midden vorige week spendeerde ik een avondje bij Ilse’s Boontjes om de geboortelijst op punt te zetten. Ook dat komt dus helemaal in orde.

Ben ik te gerust? Misschien.
Eigenlijk heb ik gewoon geen zin om me druk te maken.
Het is heel duidelijk dat ik met deze zwangerschap in de laatste fase ben aanbeland. Alles gaat met de dag moeizamer en dat bezorgt me een dubbel gevoel. Langs de ene kant vind ik het ronduit verschrikkelijk dat ik zo afhankelijk ben van anderen en langs de andere kant ben ik heel dankbaar dat ik op zo’n vlotte manier tot 33 weken (7,5 maanden) ben geraakt.

Deze week ga ik – met de hulp van heel wat andere mensen – ook heel wat to do’s kunnen afvinken.
En dàn heb ik ook alle redenen om mijn waarschijnlijk laatste zwangerschapsmaand in te gaan met een écht gerust gevoel. 🙂