De diagnose

Begin april trekt een bepaald Engelstalig boek mijn aandacht. Het blijft maar opduiken, ik bots er op de gekste plaatsen en momenten op… ‘Hashimoto’s Protocol’ van Izabella Wentz. Het is mijn gewoonte om terugkerende signalen te interpreteren als een boodschap, dus besluit ik het boek te lezen. Niet dat ik denk aan de ziekte van Hashimoto te lijden, in het verleden had mijn schildklier wel degelijk wat ondersteuning nodig. En ik ben er zeker van dat ik wat kan bijleren.

An met Hashimoto's Protocol

Al snel bekruipt me een nogal beklemmend gevoel. Heel veel van wat ik lees, past me als op maat gemaakte kleren. Het boek verdwijnt in de kast en blijft daar ettelijke weken liggen. Ik wil het even vergeten… al lukt me dat niet zo goed. Ook omdat de naam ‘Hashimoto’ me meermaals verrast wanneer ik online ben. Ik steek het op zoekterm-gerelateerde ‘voorgestelde’ links, al wringt dat met mijn onwrikbare ongeloof in toeval.

Wanneer ik terugdenk in de tijd kan ik met geen mogelijkheid de vinger erop leggen wanneer de klachten juist begonnen. Als kind is mijn weerstand niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ik word geplaagd door allergieën, mijn luchtwegen en darmen zijn duidelijk zwakke punten en ik krijg regelmatig een antibiotica-kuur voorgeschreven. Eentje daarvan is al een mogelijke trigger voor de ziekte van Hashimoto.

Rond mijn zes- of zeventiende begin ik moeite te krijgen om mijn gewicht onder controle te houden. Alleszins, daarvan ben ik overtuigd. Misschien laat ik me teveel beïnvloeden door het beeld van al die meisjes en jonge vrouwen in de media, dat laat ik in het midden. Wanneer ik op mijn 19de op kot ga, is het hek van de dam. Een wat moeilijkere aanpassing aan het op eigen benen staan? Ik geniet wel van mijn ‘eigen’ nestje, al kan ik niet ontkennen dat het een vorm van stress met zich meebrengt. Stress, nóg een mogelijke trigger.

Op twee jaar tijd komt er 20 kg bij op de weegschaal. Wat ik allemaal niet probeer om daar verandering in te brengen! Van de meest gezonde tot wel zeer twijfelachtige methodes. Een paar kilo’s gaan eraf, ja. En na een tijdje zijn die er gewoon weer bij, soms met nog wat extra. Als je even bedenkt dat light-producten boordevol stofjes zitten die aanleiding kunnen geven tot een protesterend lichaam… wie weet activeert dàt de ziekte wel.

Wanneer ik als 23-jarige afstudeer en een paar maanden later aan het werk ga in de sociale sector, word ik al geregeld overvallen door vlagen van vermoeidheid. ‘Gewoon eventjes moe,’ denk ik dan, om vervolgens in een even hoge versnelling door te gaan. Ook die ‘mist’ in mijn hoofd sluipt langzaam maar zeker mijn leven in. Verwarring, flarden van een gesprek eenvoudigweg missen, concentratiestoornissen, niet meer weten waar ik het een moment van tevoren over had, … ik wuif het weg. Dat heeft iedereen toch wel eens voor? Alleen gebeurt het bij mij vrij vaak. Veel te lang slaag ik erin daar gezwind aan voorbij te gaan. Manlief en ik zijn 17 jaar samen en hij heeft me nooit gekend zonder gewichtsuitdagingen, opstoten van astma, momenten van ‘brain freeze’ en periodes van zwaarwegende vermoeidheid.

Wanneer en door wat de auto-immuunziekte juist wordt geactiveerd, maakt ook niet echt uit. Het belangrijkste is dat er eindelijk een diagnose is en dat ik gericht aan de slag kan om de symptomen te bestrijden en tegelijkertijd de oorzaken aan te pakken. De bloedresultaten liegen er ook niet om. Waar de bovenwaarde voor thyroglobuline AL (schildklier antilichamen) rond de 100 à 115 ligt – afhankelijk van het laboratorium – heb ik er 528 kU/L. Het is wel degelijk de ziekte van Hashimoto en het verklaart ook waarom deze burn-out zo lang blijft aanslepen. Meteen wordt de medicatie opgestart: L-thyroxine. Eerst twee weken aan de laagste dosis, dan verdubbelen en twee weken later opnieuw een bloedname om de medicatie gericht te kunnen bijstellen waar nodig. De afspraak bij de huisarts is al gemaakt.

Het boek neem ik vaak ter hand. Ik struin het internet af op zoek naar informatie en ben vooral geïnteresseerd in manieren om mijn eetgewoonten en omgeving zo goed mogelijk aan te passen. Op dit moment ben ik goed op weg naar een gluten-, zuivel-, suiker-, soja-, cafeïne- en alcoholvrij leven en experimenteer volop met zelfgemaakte onderhouds- en verzorgingsproducten zonder dubieuze stofjes. De komende maanden is het de bedoeling om stelselmatig alle mogelijks triggerende voeding uit mijn dieet te schrappen, om dan na een periode van zes weken op het AIP (auto-immuun protocol) langzaamaan weer zaken te gaan introduceren en na te gaan of ik erop reageer. Doe ik dat niet, mag ik het opnieuw eten. Reageert mijn lichaam wel, dan is het niet meer welkom in mijn voedingspatroon.

Het is een aanpassing, ja. Wel eentje waarvoor ik de tijd neem én waarbij ik me heel erg gesteund voel door manlief. Nu weten we tenminste waartegen we actie kunnen ondernemen. Eindelijk op een gerichte manier onderweg naar gezondheid… want ik ben nog veel te jong om me zomaar neer te leggen bij een onaangename situatie.

Een gezond mens heeft 1000 wensen, een zieke maar één… ~ Funda Müjde

2 reacties