De start van een lange vakantie
Sinds vorige vrijdag lijkt het hier wel drukker in huis. De ruimte om te ademen en zelfs maar helder te denken, voelt een stuk krapper aan. Misschien ook geen wonder, nu we 24/7 met zes personen thuis zijn.
Jawel, ik geniet ervan om mijn gezin rondom mij te hebben. Absoluut. En tegelijkertijd vergt het heel veel van mijn draagkracht. Meermaals per dag voel ik de adrenaline stijgen – niet alleen bij mezelf – en dreigt er iemand te ontploffen. Het kan al eens helpen om de ‘adem in – adem uit – herhaal’-routine toe te passen. En soms helpt zelfs dat niet meer. Laat het me zo stellen: het gaat er dynamisch aan toe.
Vooral de overvloed aan auditieve prikkels is er voor mij vaak teveel aan, terwijl ik zelf ook aardig wat decibels kan produceren. Klinkt op z’n minst tegenstrijdig, misschien zelfs incongruent. En daar hou ik niet van. Dat zit me gevoelsmatig ook echt niet lekker.
Vier enthousiast door elkaar roepende kinderen en dan een echtgenoot die me iets tracht duidelijk te maken… daarvan hoor ik een mengelmoes van stemmen, een stortvloed aan ruis en ik misloop elke boodschap die zich erin verschuilt.
En dan merk ik iets op dat een paar vragen doet opborrelen.
Mijn kids kijken graag naar Road Runner – hier beter gekend als ‘de miep miep vogel’. Lachen, brullen, in staccato herhaalde boodschappen als “Niet wegkijken, hoor! Niet wegkijken, hoor!” of “Nu komt het! Nu komt het!”, … het hoort er allemaal bij. Het doet me terugdenken aan mijn eigen kindertijd. Ik vond Road Runner ook super. En hem nadoen, was al helemaal geweldig. Liefst nog met een harde, schelle stem. Mijn kinderen hebben het van geen vreemden, moet ik toegeven.
Alleen… waarom vind ik het geluid dat dat cartoonbeest produceert nu soms zo irritant? En toen niet?
Waarom denk ik nu soms wel eens ‘Jahààà! Ik weet het nu wel!’ bij de staccato’s van mijn dochters? Terwijl ik vroeger net zo op het puntje van mijn stoel zat te wachten tot de coyote weer eens – letterlijk of figuurlijk – het deksel op zijn neus kreeg? Zelfs als ik al wist wat er zou komen?
Word ik ‘sahaai’, zoals Gwen het uitspreekt? Ben ik mijn kinderlijke enthousiasme verloren? Dat zou wel heel jammer zijn.
Feit is dat ik me geregeld overvraagd voel door vier geweldige wezentjes die allemaal mama’s aandacht willen – en die ook verdienen.
Een vriendin snoerde me onlangs fijntjes de mond toen ik haar vertelde dat het me niet meer lukt om 10 dingen te onthouden en in de voorziene tijdspanne af te handelen. Ze grinnikte: “Geen wonder, An. Hoeveel mensen telt je gezin, jezelf inclusief?” Zes, dus. En dan tel ik onze poezen nog niet mee. “Dan heb je hooguit nog ruimte voor vier dingen,” merkt ze op, “en ik durf wedden dat die in beslag genomen worden door dagelijks terugkerende activiteiten die gewoonweg nodig zijn bij jullie thuis.” Sja, daar stond ik dan met mijn mond vol tanden.
Ik zucht het nog maar eens een keer weg (dat lucht toch weer op) en neem me voor om deze vakantie eens een keertje meer terug te denken aan hoe ik alles beleefde als kind. Baat het niet dan schaadt het niet.
Fijne zomermaanden!
