Spiegelen
“Eigenlijk durf ik het bijna niet te zeggen…” aarzelt ze.
“Je maakt me nieuwsgierig,” beken ik. Ze kijkt me kort aan, slaat haar ogen neer en zucht.
“Ik kan soms zo boos worden als ik je berichten lees…” Haar ogen flitsen even richting de mijne waarna ze meteen weer naar beneden kijkt. Interessant. En herkenbaar, dat ook.
“Weet je ook waarom?” pols ik voorzichtig. Ze zucht opnieuw, gaat verzitten en steekt van wal.
“Eerst dacht ik ‘Aandachtzoeker!’ maar al snel besefte ik dat je gewoon deelt wat er in je omgaat en dat je niks vraagt van je lezers, tenzij wanneer je in een bericht expliciet om meningen of ideeën vraagt over iets waarop jij vastloopt. Dus dat was het al niet.”
Haar houding verandert. Ze recht haar schouders en strekt haar rug. “En toen viel me te binnen dat je me waarschijnlijk ergens triggert en dat mijn boosheid daar een symptoom van is, zeg maar.” Ze pauzeert even.
“En toen ik dan ging voelen wàt het juist bij mij in beweging zette, werd het al snel duidelijk.”
Ze komt nu echt op dreef en ik vraag me af wat er nog volgt.
“Je toont aspecten van jouw leven zoals het is en niet enkel de mooie dingen. Ik lees ook over jouw dieptepunten en de manier waarop je die verwoordt komt soms zo hard binnen bij mij. Dat je dat gewoon al durft! Je moest mijn Facebook- en Instagramprofielen eens bekijken! Dat is één en al ‘goed nieuws show’. En het is niet dat die momenten niet echt zijn, maar er gebeurt meer in mijn leven dat ik liever binnenskamers hou, gewoon omdat het niet ‘happy happy’ is en ik dat het liefst van al onder de mat veeg. Ik wil niet dat mensen denken dat ik zwak ben, maar als ik dat soort berichten van jou – en ook anderen – lees dan is ‘zwak’ wel het laatste wat bij me opkomt. Je houdt me een stevige spiegel voor, want ik denk dat ik gewoonweg niet in staat ben om ook mijn kwetsbare momenten te delen. Terwijl ik dat eigenlijk wel graag zou kunnen, want die horen er ook bij.” Haar schouders zijn weer wat gezakt en haar gezicht staat een beetje droevig nu.
“Wat doe je nú dan?” vraag ik haar, onder de indruk van wat ze me allemaal vertelt.
“Toegeven dat ik kwaad word wanneer ik berichten lees waarin jij aangeeft dat je het moeilijk hebt met doseren en je eigen grenzen respecteren of dat het je allemaal teveel wordt. En bekennen dat ik dat eigenlijk ook zou willen maar het gewoonweg niet durf?”
“Ja. Oké. En door dat allemaal te vertellen, stel je je wel heel kwetsbaar op tegenover mij.” Haar ogen worden een beetje groter en ik zié de spreekwoordelijke frank vallen. Het begin van een glimlach speelt op haar lippen.
“Dus het is geen kwestie van durven, maar gewoon ‘doen’…” fluistert ze zichzelf toe.
Dàt dus.
