JeZelf Zien door de ogen van een ander.

Een paar dagen geleden heb ik een virtuele get together met een goede vriend. Hij staat aan het begin van een nieuwe romance – jawel, middenin coronatijden – en op een gegeven moment gaat ons gesprek over wat van tel is om een relatie met iemand te kunnen aangaan.

Er komt nogal snel naar boven dat ik zelf vooral belang hecht aan de connectie met anderen en wat mijn buikgevoel me vertelt (dus het innerlijk boven het uiterlijk zet)… en er wel los van uit ga dat een ander het tegenovergestelde doet. Auwtsj! Voor mezelf ben ik – na zoooveel jaren – goed zoals ik ben, maar voor een ander kan ik dat toch niet zijn met dat lichaam van mij dat de gevolgen zó toont van de aandoening die ik meedraag?

Zijn spreekwoordelijke mep rond mijn oren volgt meteen: “Oh, dus het is oké voor jou om het uiterlijk ondergeschikt te vinden aan het innerlijke, maar je bent daarin alleen? Een ander doet dat niét? Of mag dat niet? Of zou al bijna gek zijn om dat te doen? Ben jij beter dan de rest dan?” *slik*

Hij vindt het de moeite om nog even door te graven en dan komt de essentie naar boven. Hoeveel stappen richting zelfliefde ik ook al gezet heb, er zit toch nog altijd een hardnekkig restje ‘ik ben het niet waard om graag gezien te worden’.

Zijn reactie: “Je moest jezelf eens zien door mijn ogen.” En daar sta je dan…
Maar hoe kàn je jezelf zien door de ogen van iemand anders?

Hij oppert het idee van spiegelfoto’s, genomen op of tegen een spiegelend oppervlak vanuit een hoek (schuin)boven jou. Geen filters, niks bewerking, ook geen lachje ‘voor de foto’. Gewoon jij, zonder verbloemingen of gelijk welke vorm van camouflage. Het geeft je een ‘ander’ beeld dan je gewoonlijk van jezelf hebt en het is ook iets met ‘op een andere manier naar jezelf leren/durven kijken’.

Ik besluit zijn raad te volgen. Onderstaande beelden zijn het resultaat.

Ik herken mezelf amper. En toch ben ik het, zonder gefoefel, ontdaan van alle maskers. De essentie van meZelf.

Die vrouw op de foto, die vind ik echt wel mooi. En wacht even, dat ben ík!

Hier werd een heel diep begraven en vakkundig weggestopt oud zeer aangeraakt. Groot is mijn dankbaarheid voor de mensen in mijn leven die – vanuit Liefde – onomwonden kunnen zeggen waar het op staat. Die mij daardoor soms een welkom duwtje in de rug geven op de weg naar mijn kern. Die mij zien zoals ik meZelf (nog) niet kan of durf zien. ??