Recovering perfectionista

Er hoort een verhaal bij bovenstaande afbeelding, die staat niet op zichzelf, toch niet als het over mijn situatie gaat…

De reden van dat perfectionisme, dat zowel positieve als negatieve kanten heeft, mag ik in de toekomst nog gaan opgraven ergens in de speeltuin van mijn kleuterjaren. Die conclusie trekken de psychiater en ik tijdens mijn laatste bezoek aan hem. De doorgedraaide perfectionista in mij zou ‘in de toekomst’ ogenblikkelijk vervangen door ‘nu meteen’, want waarom wachten met iets als je ‘t ook nu kan doen? De herstellende perfectionista voelt zich compleet relaxed bij dat toekomstplan. Nieuwsgierig, dat wel. Zonder hoogdringendheid.

Doorgedreven perfectionisme heeft me al veel gekost. Gemoedsrust, minder hartritmestoornissen, helderheid in mijn hoofd, een gezonde spierspanning, … Allemaal zaken waar ik naar verlang en die ik mezelf jarenlang ontzegd heb. En waarom? Om de beste te zijn? Goed genoeg? Om graag gezien te worden? Of gewoon al opgemerkt? Waarom is ‘goed’ zo lang niet goed genoeg geweest voor mij? Daar kom ik in de toekomst dus nog wel achter. ?

Het herstelproces gaat met horten en stoten, pieken en dalen, zoals elk proces die wel kent. Ik doe het geweldig, trap met open ogen in weer dezelfde val, bevrijd mezelf en ga vol goede moed weer op weg. En net wanneer ik mezelf wil complimenteren omdat het toch zo goed gaat, is daar weer dezelfde muur waar ik keihard tegenaan knal. Daar lig ik weer. En opnieuw krabbel ik recht. De vallen en muren op mijn weg liggen verder uit elkaar en ik begin ze te zien voor ik ze voel. Steeds eerder, zodat ik meer en meer tijd krijg om af te remmen en er omheen te gaan. Lukt niet altijd en toch meestal. Jawel, ik ben herstellende! Joepie!

Helemaal hersteld? Nog niet. Misschien moet dat ook niet. Perfectionisme kàn ook positief zijn als je ‘t doelbewust inzet.

Het fijne neveneffect van het hele proces is wel dat ik geweldig ben in het vallen en uitmuntend in het weer opstaan. En daar doe ik m’n voordeel mee. ?