Handwerken en poezenbeesten
Als een ezel zich geen twee keer stoot aan dezelfde steen dan ben ik alvast geen ezel! Herhaling is de moeder van alle kennis, die is meer van toepassing op mij. ?
Sinds de diagnose weet ik dat wat altijd leek op en bestempeld werd als drie burnouts, in werkelijkheid periodes van gedecompenseerde autonome disfunctie zijn. En terwijl ik me doorheen die derde waad, voel ik me gesterkt door het feit dat ik op eigen kracht en heelhuids uit de vorige twee ben geraakt.
Het voelt ook wel een beetje als een moeras op mijn levensweg. Zo eentje waar je willens nillens doorheen te gaan hebt als je je weg wil verderzetten. Zo eentje waar het behoedzaam wandelen is, waarbij elke stap zwaar voelt en je allerlei onzichtbare zaken – die zich aan je vastklampen – lijkt mee te sleuren. Vertragen en bewustwording, allebei noodzakelijk om niet dieper weg te zinken. En dat wegzinken doe je heus wel eens, of zelfs vaak. Telkens wanneer je denkt: ‘nu kàn ik niet meer’ verschijnt er als vanuit het niets een steun of een houvast, waardoor je tóch je weg kan verderzetten. Die ervaring geeft me vertrouwen. In mezelf en in de toekomst.
Dit is de eerste keer dat de autonome disfunctie decompenseert sinds ik mama ben en die ervaring is wél nieuw. En uitdagend. Want als mama kan je toch niet zomaar hele dagen op de zetel of in bed liggen?! Zeker niet wanneer je echtgenoot worstelt met een klinische depressie – wat later het gevolg bleek van een onderkende en dus nooit behandelde slaapapneu. Bezig blijven, is jarenlang mijn conclusie, zo goed en zo kwaad als het gaat. Dat ik daarmee totaal voorbij ga aan de mogelijkheid van herstel, veeg ik onder de mat. Want er is nu wél een gezin met vier jonge kinderen die hun mama nodig hebben! En ook hier merk ik steeds meer dat de grootste herstelbelemmerende factor bestaat uit een heel stel beperkende overtuigingen die weinig tot geen realiteitswaarde hebben.
Nu manlief wel behandeld wordt en duidelijk aan de beterhand is, maakt híj – veel eerder en beslister dan ik – meer ruimte vrij voor mijn herstel. Hij gaat volop mee voor de ’20’ activiteit/60′-120′ rust’-routine die me de beste kansen geeft om de autonome disfunctie terug naar de latente fase te krijgen. Ik laat mezelf – in het begin niet zonder morren of emotionele uitval – naar boven sturen. Aangezien de kids sinds half maart niet meer naar school gaan, is onze slaapkamer namelijk de enige optie voor een min of meer rustige omgeving in huis.
Eerst voelt het als weggestuurd en opzij geschoven worden, als weggerukt zijn uit ons gezin. En dan maakt dat gevoel plaats voor berusting en – wie had dàt ooit gedacht?! ? – rust. Meestal zit ik wat te handwerken. Heel soms lees of schrijf ik, als mijn hoofd dat toelaat. Af en toe lig ik gewoon naar muziek te luisteren of mediteer ik. Vaak vergezeld door één van onze drie poezenbeesten. Na één tot twee uur ga ik naar beneden en maak ik om en bij de 20 minuten actief deel uit van ons gezin – life as usual, zeg maar – om daarna weer naar boven te trekken. Nu manlief – voor de tijd dat hij aan zijn nieuwe businessplan en -concept sleutelt – nog thuis is, lukt dat en dat maakt nú hét moment om deze routine aan te houden.
Gisteren ontdek ik een patroon.
Hoe ik de vorige twee keer hersteld ben geraakt? Door ‘s morgens op te staan, me te wassen en aan te kleden, te ontbijten en vervolgens de dag door te brengen op de zetel, geflankeerd door één of meerdere katten. Mijn bezigheden? Handwerken, een beetje lezen als mijn hoofd dat toelaat, soms gewoon wat naar muziek liggen luisteren of een beetje televisie kijken voor zover ik die prikkels aankan. Dat wissel ik af met korte huishoudelijke activiteiten. Zo is het me al twee keer gelukt. En drie keer is scheepsrecht! ?
Mijn conclusie: wij – als gezin – zijn ‘goe bezig’ en ik ben actief op weg naar herstel. ???
