Onnodig te zwaar

Mijn gewicht… daar had ik zo lang een moeilijke relatie mee. Tot ik er een paar jaar geleden écht klaar mee was. Ik wist wat en hoe ik at, ik kende mijn activiteitsniveau en aan mijn bloedwaarden op papier konden heel wat mensen een puntje zuigen. Dus gedaan ermee. Vanaf dat moment zou ik mijn lichaam graag gaan zien, hoe het er ook uitzag en welk getal er ook verscheen op de weegschaal.

Eind 2019 maakt de diagnose ‘autonome disfunctie’ ineens glashelder waarom mijn gewicht zo’n gekke bokkensprongen maakt. De meest frappante voorbeelden:

• 20 kg minder op 3 à 4 maanden tijd terwijl ik net dàn wél af en toe ondoordacht emo-eet wegens dakloos en een man die psychisch decompenseert.
• 10 kg erbij op één week (!) terwijl ik middenin een strikt eetpatroon zit dat manlief ook volgt, zij het minder rigoureus. Hij verliest vlotjes gewicht.

Het is mijn overtuiging dat elke ziekte of aandoening zijn oorsprong heeft in een – langdurig – verstoorde balans. Autonome disfunctie vergezelt vaak altruïstische mensen, die graag goed doen voor anderen en liefst nog zo perfect mogelijk. Een plaatje waar ik heel goed in pas.

Tijdens meditaties ga ik er verder op in en mag ik heel wat inzichten ontvangen. Een voorbeeld:

• vraag: ‘Wat waren je voornaamste beweegredenen?’
• antwoord: ‘Ik wilde altijd doen wat goed was.’
• vraag: ‘Voor wie?’ – de tranen rollen over mijn wangen
• antwoord: ‘Voor iedereen.’
• vraag: ‘Op welke plaats in dat rijtje stond jij zelf?’ – nog meer tranen
• antwoord: ‘Ik kwam niet eens in dat rijtje voor.’ – slik

Mijn lichaam communiceert met mij, weet ik ondertussen. Eerst fluisterend en indien nodig schreeuwend. Vindt het nog steeds geen gehoor dan laat het me voélen wat het me wil vertellen.

De afgelopen paar weken groeit – mede dankzij een aantal welgemikte en perfect getimede boodschappen uit verschillende hoeken – een groot inzicht over mijn gewicht.

Zowat mijn hele leven ben ik ervan overtuigd dat ik een aantal bordjes tegelijk de lucht in moet houden omdat anders… Ja, wat eigenlijk? Omdat anders alles in duigen valt? Wat is ‘alles’ eigenlijk? Of omdat anders de wereld stopt met draaien? Ik weet het zelf niet. Toch blijf ik als een malle doorgaan. Dwars door periodes van dakloosheid, zware depressie bij manlief, de derde zware burnout bij mezelf, …

Het is veel te zwaar wat ik allemaal doe, vanuit een op niets gefundeerde overtuiging die me langzaam maar zeker ten gronde richt. Het spreekwoordelijke gewicht drukt mijn schouders naar beneden en zorgt voor keiharde spieren in schouders en nek, af en toe vergezeld door een kanjer van een spanningshoofdpijn.

Als ik erop terugkijk, zie ik nu hoe vaak mijn Zelf me – via alle mogelijke middelen – toefluistert dat ik het onnodig te zwaar maak voor mezelf. En dat dat niet nodig is. En ik blijf maar doorgaan.

Mijn lijf communiceert me dezelfde boodschap door middel van lichamelijke ongemakken en pijn, zoveel pijn, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. En ik blijf maar doorgaan.

Dan ziet mijn lichaam geen andere mogelijkheid meer dan me duidelijk te maken dat ik het mezelf te zwaar maak door me die zwaarte letterlijk te laten ervaren. De kilo’s tikken aan op de weegschaal. Op papier zie ik er kerngezond uit. De werkelijkheid voelt heel anders.

Het laatste jaar kom ik ein-de-lijk stilaan tot stilstand. Het strak opgedraaide bobijntje is bijna aan z’n laatste stukje touw toe. En hoe meer ik mezelf toesta om die verstikkende oude overtuiging los te laten, hoe beter ik kan ademen. Hoe beter ik in staat ben de boodschappen te ontvangen die aangeven dat het zelfs nóg minder mag dan nu. En dat er daardoor niks in duigen valt.

Mijn onnodig te zware lichaam is een visuele getuige van hoe onnodig te zwaar ik het mezelf tientallen jaren heb gemaakt.

‘Schuldgevoelens zijn onnodig en nutteloos. Gewoon Zijn, is meer dan genoeg. Nodig Lichtheid uit in je leven. En Liefde. Altijd en overal Liefde.’