De gevolgen van bewuste keuzes

De knoop is doorgehakt!
En het ging me dit keer veel vlotter af dan de vorige twee rondjes.
Mijn derde jaar loopbaanonderbreking is aangevraagd! Als alles goed zit, kan ik Maya’s eerste twee semesters in de kleuterschool van even dichtbij meemaken als dat ik dat kon bij grote zus Gwen.

Nog steeds krijgen manlief en ikzelf de meest uiteenlopende reacties op onze overtuigingen en de beslissing om onze dochters thuis op te vangen.

De ene vindt het ronduit fantastisch!
Je kiest er immers toch niet voor om kinderen op de wereld te zetten om ze dan het overgrote deel van de tijd bij andere mensen onder te brengen? (Niet mijn woorden!)

Anderen vinden het een ‘mooi’ ding: er zo goed als constant zijn voor je kinderen tijdens die zo belangrijke eerste levensjaren.
Vaak zijn dat ook de mensen die ofwel een pedagogische achtergrond hebben ofwel zelf ouders werden in het tijdperk van de éénverdiener… Al een paar decennia geleden, dus.

Sommigen begrijpen niet dat wij op deze manier nog toekomen aan een eigen leven. En hoe kunnen we nu thuis werken als onze kinderen er altijd zijn?
Een mens kan veel als hij het maar hard genoeg wil. Dat heb ik ondertussen zelf ondervonden.
Ja hoor, het is soms een hele uitdaging en het vergt goede afspraken. Maar het lukt uiteindelijk wél.
En – misschien nog het allerbelangrijkste voor ons – we genieten alle vier.

Er zijn ook mensen – veelal jonge ouders – die me vertellen hoe knap ze het vinden van ons. Dat ze dat eigenlijk ook heel graag zouden willen, maar dat het voor hen financieel onhaalbaar is. Dat ze wensten dat ze óók geld genoeg zouden hebben om thuis te kunnen blijven bij hun kinderen.
Die opmerkingen heb ik altijd genegeerd… tot nu.

Eventjes heel duidelijk: ik twijfel er geen seconde aan dat wij vaker moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen dan die jonge ouders.
Onze enige gezinsauto, die meestal gebruikt wordt door manlief voor zijn werk, vergt het uiterste van ons (en dan heb ik het weer over de centjes).
Op reis gaan, kunnen we al een aantal jaar niet meer… ook al willen we héél graag op z’n minst onze buitenlandse vrienden nog eens bezoeken.
Pretparken afschuimen met onze meisjes… nog nooit gedaan. Ook niet zo erg want ze zijn nog wel heel jong.
Naar de film, ergens lekker gaan eten, zomaar ineens beslissen om het volgende weekend met de kids naar de dierentuin te gaan, … dat is er voor ons niet bij. Toch niet zonder een zorgvuldige voorafgaande planning.
Als we ons beschikbaar inkomen naast dat van heel wat andere jonge ouders zouden leggen dan ben ik ervan overtuigd dat een groot deel van hen gillend wegloopt. Niet wetend hoe zij daarmee hun leven zouden kunnen leiden. Zich misschien zelfs afvragend hoe het mogelijk is daarmee gelukkig te zijn.
En toch is dat exact wat wij zijn: gelukkig.

Manlief en ik weten donders goed waarom we dit, nu, doen.
En we weten ook dat er zoveel manieren zijn om je kinderen een goede start mee te geven tijdens die eerste drie jaren, die de basis vormen voor de rest van hun leven.

Dit is de manier die het beste bij ons past, bij een papa als manlief, die zijn eigen vader verloor toen hij amper drie jaar oud was en – mede daardoor – een heel aanwezige papa wil zijn. Bij een mama als ik, die zelf opgroeide in een éénverdienersgezin, met een moeder die er altijd was… wàt een rijkdom!

Natuurlijk zouden meer centjes de zaken een stuk gemakkelijker maken.
Uiteraard willen we onze meisjes graag trakteren op een pretparkbezoekje en een reis zo af en toe. En dat komt ook wel weer.
Maar nu al opnieuw gaan werken, met mijn deeltijdse arbeidscontract, om het grootste deel van mijn inkomen af te geven aan allerhande kinderopvang… Nee, dan ben ik liever thuis bij mijn twee kleine schatten.
We leven niet voor ‘volgend jaar’ of ‘binnen afzienbare tijd’ of ‘later’.
Daar hebben Gwen, Maya, manlief en ik niks aan.
Wij leven in het nu. Vandaag.

Wij maakten samen de bewuste keuze om onze kindjes zelf thuis op te vangen en we dragen er samen alle gevolgen van: de minder fijne en de geweldige.
En met de hand op ons hart kunnen we nog steeds zeggen dat er niks is dat we zo graag willen en dat ons zo gelukkig maakt als dat.