Wat een gezin lijden (of leiden) kan…

Sinds Gwen naar school gaat, kampt het hele gezin met de regelmaat van de klok met verkoudheden of erger.
Alle aandoeningen die in aanbieding staan, worden braafjes meegebracht naar huis… waar ze pas tot volle uitwerking komen.
Meestal vertoont onze oudste dochter als eerste een aantal symptomen die meteen wat alarmbellen doen afgaan. En dan is het gissen wie de volgende is en in welke mate die er last van heeft.

De laatste maanden zijn er al heel wat verkoudheden de revue gepasseerd.
En de buikgriep (momenteel voor de tweede keer in huis). En de ‘gewone’ griep.
Ja, we hebben het al te verduren gehad. Toch wel even wennen voor een gezin waar een banale verkoudheid voordien zowat het enige was waarmee we te maken kregen.

Waarmee ik het zelf het moeilijkste heb, is het ‘afleggen’ van mijn moederrol op momenten dat mijn eigen herstel op de eerste plaats moet komen.
Hoe zet je in hemelsnaam het mama-zijn af? Al is het maar voor een dag?
En hoe slaag je erin om de verzuchtingen van manlief (op wiens nek nu even alles terechtkomt) niet te interpreteren als uitingen van een loodzware last?
Is het niet gemakkelijker voor iedereen als mama gewoon blijft doorgaan alsof er niets aan de hand is?
Allicht zou de was zich niet zo blijven opstapelen.
En het huis kon er ook wel wat netter bijliggen zo tussendoor.

‘Je kan pas goed zorg dragen voor een ander als je eerst goed voor jezelf zorgt.’
Een waarheid als een koe. Eentje die ik mezelf al jaren regelmatig voorhoud – ik moet wel, anders loop ik mezelf geheid wel eens voorbij.
Vandaag nog wees een achternichtje me er fijntjes op dat het niet zo eenvoudig is met kleine kindjes in huis.
Ook waar.
Alleen wil ik me daardoor niet laten sussen.
Als ik ervan uitga dat het amper kan lukken om in de eerste plaats goed voor mezelf te zorgen, juist omdat ik twee kleine meisjes heb rondlopen, dan voelt dat voor mij alsof ik me verschuil achter mijn kinderen. Alsof zij mij op de één of andere manier afremmen, tegenhouden. En geloof me, dat doen mijn zalige dochters geenszins.

Het is net door hen dat ik méér wil halen uit mijn leven, dat ik exact wil uitpluizen wat het nu juist is dat ik wil en er ook op volle kracht voor wil gaan.
Voor mezelf, ja. Maar ook voor Gwen en Maya.
Want kinderen leren van levende voorbeelden… niet van wat ze horen zeggen, maar van wat ze zien doen.

Net als elke mama wil ik het beste voor mijn kinderen en in mijn logica wil dat zeggen dat ik dan ook het beste moet willen voor mezelf.
Als zij zien dat hun mama heel goed weet wat ze wil en vervolgens actie onderneemt, dan is de kans dat ze dat zelf ook gaan doen natuurlijk veel groter dan wanneer ze me enkel horen praten over vage verlangens om vervolgens alles bij het oude te laten.

Dus als mama écht ziek is dan blijven bepaalde zaken gewoon even liggen. Zonder schuldgevoelens. (Zeg ik nu heel dappper.)
Want waar ik dan mee bezig ben, is zorgen voor mezelf.
Zodat ik zo snel mogelijk opnieuw kan zorgen voor mijn gezin.
En zodat mijn dochters kunnen leren van mijn daden, want uiteraard wil ik dat ze goed voor zichzelf zorgen.

Het klinkt heel logisch en dat is het eigenlijk ook gewoon.
Maar waarom voelt het dan soms alsof ik alles en iedereen in de steek laat als ik mezelf toesta te genezen?
Waarom voel ik me soms het lijdend voorwerp terwijl ik op zo’n momenten onvervalst leiderschap laat zien?

Misschien komt dat omdat ik er als mama altijd wil zijn voor mijn gezin… 24/7.
Want de knop van het mama-zijn zomaar even afzetten, dàt lukt me niet.
Echt niet.