Gwen wordt drie jaar!

Mijn oudste dochter, Gwen, wordt op 15 maart drie jaar!
Wat een dubbel gevoel!

Langs de ene kant vind ik het geweldig om zo’n flinke kleuter in huis te hebben en is het echt genieten als we samen praten of als ik haar dingen uitleg die ze ook écht snapt. Maar anderzijds mis ik dat kleine baby’tje van weleer. Zo lang geleden is dat toch ook weer niet?

Regelmatig dwalen mijn gedachten naar enkele van die vele mijlpalen in haar toch nog zo jonge leventje.

Dan denk ik terug aan die nacht toen de eerste weeën zich aandienden.
Ik wist meteen hoe laat het was, letterlijk en figuurlijk. 😉
Maandag 15 maart 2010 was de eerste zonnige dag na een lange winter… en voor mij de dag dat mijn leven een heel andere wending nam.

Wat een fantastische ervaring was die bevalling. Ja hoor, compleet met weeën en al het bijbehorende gedoe. Ik onderging het en – hoe gek het misschien ook mag klinken – ik genoot ervan. Wat een voorrecht om zelf te mogen ervaren wat voor een oerkracht er schuilgaat in een vrouw! Het idee dat je eigenlijk zo goed als in je eentje een nieuw leven op de wereld zet, is tegelijk gigantisch groots en heel intiem. De wetenschap dat ik ons kindje eindelijk zou zien en kunnen vasthouden, was overweldigender dan het bevallen op zich. En de verwondering over de volmaaktheid van zo’n pasgeboren baby’tje kan me zelfs nu nog kippenvel bezorgen. Leggen ze daar zo’n prachtig kindje op je buik dat helemaal ‘af’ is!

De borstvoeding was voor ons allebei wennen. Het duurde eventjes voor we de slag te pakken hadden, maar met de nodige hulpmiddeltjes en een flinke portie doorzettingsvermogen lukte het uiteindelijk prima.
We hebben er allebei intens van genoten, die 9,5 maanden.
Het is wel grappig wanneer Gwen nu soms zegt: “Ik ga aan mama’s borsten drinken.” En dan dicht tegen mij aankruipt, haar gezicht tegen mijn trui drukt en smakgeluidjes maakt. Volgens haar is mama’s melk heel lekker. 🙂

Gwen die kruipt, dat was ook een mijlpaal. Vooral voor haar dan, want manlief en ik waren ondertussen druk bezig het huis kindveilig te maken.
Wat een verruiming van haar babywereldje moet dat zijn geweest! En wat een snelheid kon onze eerstgeborene ontwikkelen!

De eerste stapjes lieten lang op zich wachten, misschien juist omdat dat kruipen zo goed ging. Tijdens de jaarlijkse dorpsfeesten in augustus 2011 zette onze 17 maanden oude Gwen haar beentjes ver uit elkaar, duwde ze zich af op haar handjes en – met haar armpjes wijd gespreid – zette ze een paar aarzelende stappen… om dan op haar pamperkontje te vallen.
Moeilijk te beschrijven wat er toen door me heenging.
Trots? Absoluut!
Verbazing? Ook.
Praktische bezwaren? Ja, toch wel. De hoogtegrens van kindveiligheid was zopas alweer gestegen.
Het gevoel dat ook dit een stap is in het hele proces van je kind loslaten? Reken maar.

Gwen die alleen leerde eten en drinken, met steeds minder gemors.
Gwen die haar eerste echte woordjes sprak.
Gwen die danste op haar eigen beentjes.
Die kapoenenstreken begon uit te halen.
Die zelf een knuffel kwam vragen of omslachtig bij me op de zetel kroop.
Gwen die op haar eerste schooldag klaar stond om te vertrekken met het boekentasje dat ze van haar lieve papa had gekregen.
Herinneringen zoals elke mama er ongetwijfeld heel wat heeft.

En nu, in aanloop naar haar derde verjaardag, tref ik alle regelingen om haar babybedje om te vormen tot een tienerbed.
Welke meubeltjes waar moeten komen, weet ik al lang.
Het wordt een beetje schuiven, maar mijn oudste dochter gaat haar ‘nieuwe’ kamer geweldig vinden.

De uitnodigingen voor haar feestje zijn bijna klaar.
Die maak ik – zoals meestal – lekker zelf en dit jaar siert Bumba de voorkant.
Nog twee weken en dan is het zover.

Dan wordt mijn kleine meid drie jaar.
Gwen, wat word je groot!