Zusterliefde

Gwen en Maya…
De ene vindt het twee totaal verschillende meisjes, de andere zou bijna beweren dat ze een tweeling zijn.
Persoonlijk vind ik beide beweringen correct. Mijn dochters zijn absoluut anders en toch is het heel duidelijk dat het zusjes zijn.

Voor mij als mama is het heel fijn om te zien hoeveel mijn meisjes van elkaar houden. Er wordt regelmatig samen gespeeld of is het nu nog eerder ‘samen ervaren’?
Natuurlijk gaat dat soms gepaard met wat duw-en-trekwerk en hier en daar een verontwaardigde gil.
Zolang ze geen aanstalten maken elkaars hersenpan in te slaan, laat ik hen maar doen.
Uiteindelijk zijn ze op die momenten hun sociale vaardigheden aan het trainen, niet? 😉

Samen in bad is voorlopig nog altijd leuker als alleen. En voor het slapengaan dollen mijn meisjes heel graag met z’n tweetjes op het grote bed van papa en mama. Het allerfijnste spelletje is spiegelen. Eerst laat Maya zich vanuit stand op haar achterwerk vallen, gevolgd door Gwen. Dan werpt Maya haar lijfje achteruit zodat ze al schaterend op haar rug belandt… gevolgd door Gwen. Ze wisselen al eens van rol, maar vaak is de jongste toch de ietwat meer avontuurlijke en actiegerichte van de twee. Daarin volgen onze meisjes heerlijk die oeroude traditie.

Tijdens de eerste school(voormid)dag van haar grote zus liep Maya een beetje verloren door het huis. Het duurde een paar dagen voor ze allebei ‘hun draai’ hadden gevonden.
En jawel hoor, Maya kan écht genieten van haar ‘enig kindmomenten’. Ze is minstens even blij als die grote zus weer voor haar neus staat.
Ik herinner me nog die keer dat manlief Gwen was gaan ophalen van school en gezellig met haar in de zetel lag. Zelf was ik Maya uit haar bedje gaan halen na haar dutje. Onze kleinste meid slaakte een gil van opwinding toen ze haar grote zus thuis trof! En het spelen kon meteen beginnen.
Dan sta je als ouders wel eventjes te kijken… én te genieten.

Gwen is heel bezorgd om haar kleine zus. Soms misschien wel een beetje teveel.
Als Maya het op een huilen zet – om wat voor reden ook en dat kunnen er heel wat zijn, de ene al minder erg dan de andere – dan pikt Gwen die energie meteen op. Dat resulteert in een wild om zich heen slaan, zelf beginnen huilen of zelfs bijna panisch roepen.
Het lijkt wel alsof ik die band tussen mijn dochters op zo’n moment even moet doorknippen. Dan neem ik mijn oudste meisje apart en leg zo rustig mogelijk uit dat Maya nog geen woordjes kan gebruiken voor wat ze wil zeggen en daarom huilt. Of dat Maya-ke een beetje pijn heeft aan de tandjes en dat mama en papa haar meteen een zalfje zullen geven waardoor het weer beter wordt. Of dat de kleine zus gewoon heel erg moe is en dat we haar snel in bed gaan stoppen zodat ze kan rusten.
Als je het voor haar kan kaderen, wordt Gwen heel snel weer haar oude zelf. Al blijft ze haar zusje wel met argusogen in de gaten houden. En hemeltjelief als wij dan niet zouden doen wat we gezegd hadden dat er zou gebeuren… .

Het zal fijn zijn wanneer ook Maya meer actieve woordenschat heeft. Al houden manlief en ikzelf ons hart al vast voor de dubbele woordenvloed die ons dan tegemoet zal komen. Maar die zusterconversaties, laat die maar komen. Dat wordt vast de moeite waard, zowel voor onze meisjes als voor ons, toeschouwers.
En wie weet in wat voor stroomversnelling komen we terecht als ook onze jongste telg naar de kleuterklas gaat? Gelukkig zijn we daar nog een jaartje van verwijderd. Loslaten is iets wat deze mama in kleine stapjes doet. 🙂

Ik kijk al uit naar het korte mouwenweer, naar de uitstapjes naar speeltuinen en kinderboerderijen, naar de wandelingen met mijn meisjes en naar de gezellige uurtjes in onze eigen tuin.
Vorige zomer amuseerden ze zich al geweldig – zij het toen nog meer naast elkaar dan met elkaar – in de zandbak en met waterspelletjes.

Eigenlijk ben ik heel benieuwd hoe de relatie tussen Gwen en Maya zich verder ontwikkelt. Worden het zo van die onafscheidelijke zussen? Of eerder de types ‘leven en laten leven’?
Voor mij is het allemaal goed… ik zie elke dag hoe graag mijn meisje elkaar zien.
En dan loopt mijn moederhart over van geluk.