Soms weet je het gewoon…

Het was mijn grote droom, een derde maal vaginaal bevallen zonder verdoving. Dat had ik al klaargespeeld met Gwen en met Maya. Op dezelfde manier bevallen van een tweeling, dat zag ik wel zitten.

Ik zag het al voor me: manlief in het zeteltje naast het ziekenhuisbed in de arbeidskamer. Net als de vorige keren zou hij me naar best vermogen bijstaan, praten en zelfs lachen wanneer hij aanvoelt dat het kan en zwijgend aanwezig zijn als het dat is wat ik nodig heb. In mijn gedachten fungeert hij opnieuw als tussenpersoon tussen zijn vrouw – waar hij al bijna 15 jaar lief en leed mee deelt – en de vroedvrouwen. Al mijn wensen, klein en groot, duidelijk gecommuniceerd en onuitgesproken, maakt hij kenbaar en hij doet zijn uiterste best om die ingewilligd te zien. Naarmate de ontsluiting vorderde wordt hij stiller en laat hij me in mijn eigen wereldje terugtrekken, terwijl hij de omgeving voor zijn rekening neemt. Wanneer ik aangeef dat ons eerste zoontje eraan komt, drukt hij op de rode knop die de vroedvrouw naar mijn kamer roept. Samen met haar vergezelt hij me naar de verloskamer, geen ogenblik van mijn zijde wijkend. Misschien vergeet hij de camera… dat zou best wel kunnen. 😉 Wanneer ik eindelijk mag beginnen persen, houdt hij mijn hand vast en ondersteunt hij mijn hoofd. Hoewel het leeuwendeel van het werk mij toebehoort, is dit iets wat we samen doen. Hij zou me vertellen hoe goed ik het wel niet doe, me aanmoedigen en even erg uitkijken naar die eerste schreeuw van kindje nummer 3 als ik. Als alles goed gaat, knipt hij de navelstreng door en houdt nauwlettend in de gaten hoe onze eerstgeboren zoon wordt gemeten en gewogen. Wanneer ik aangeef dat ik opnieuw een perswee voel, staat hij meteen weer aan mijn kraambed, waar we het hele gebeuren nog eens – en voor de allerlaatste keer – overdoen. Mijn man, de papa van al mijn kinderen, mijn beste vriend en de liefde van mijn leven… .

Ondertussen kijk ik er erg naar uit. Mijn enkels keren niet meer terug naar hun oorspronkelijke staat, hoeveel uur per dag ik ook met mijn benen omhoog lig. Die prachtige buik maakt het me met de dag moeilijker om te gaan en staan, maar ook om te zitten en zelfs te liggen.
Het begrip voor aanstaande tweelingmama’s die hun gynaecoloog smeken om de bevalling in gang te zetten, groeit met de dag. Al heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik doorga tot waar deze zwangerschap me brengt.

Het zoontje dat links in mijn buik ligt, heeft doorheen deze zwangerschap flinke buitelingen gemaakt. De laatste weken echter blijft hij heel knus liggen in dezelfde positie. In stuit. En hij is de ‘presenting twin’, degene die eerst zal indalen in mijn bekken. Van hem hangt echt alles af. Als hij nog draait en met zijn hoofd eerst indaalt dan kan een vaginale bevalling, hoe zijn broertje ook ligt. Draait de stuitligger niet meer dan wordt het sowieso een keizersnede. Niks te onderhandelen. Ik duim ongelooflijk hard voor de eerste optie, praat er zelfs over met het zoontje in kwestie. En dan besluit ik het los te laten.

Tegen mijn moeder spreek ik het vermoeden uit dat me toch een keizersnede te wachten staat. Verwonderlijk genoeg voelt zij dat ook al een tijdje aan. Ze maakt zich er geen zorgen over, hoe dan ook komt alles wel goed. Ook ik kan me erbij neerleggen. Als het zo is, dan is het zo.

Een nacht voordat we op tweelingcontrole gaan in Sint-Augustinus in Wilrijk is het ongewoon onrustig links in mijn buik. Mijn ribben mogen eraan geloven, mijn blaas wordt nog maar eens gebruikt als trampoline en mijn laterale buikspieren zijn de volgende morgen heel gevoelig. Zou het dan toch?

Professor Devlieger raadt aan om te bevallen tussen week 37 en 38 om mogelijke complicaties te vermijden. Het risico daarop neemt nu elke dag toe. Dat wordt in het beste geval dus een inleiding.
De ontnuchtering volgt al snel. Terwijl de rechtse zoon flink is gedraaid met zijn hoofdje naar beneden, klaar om geboren te worden, ligt de linkse zoon nog altijd met zijn billen naar beneden. De professor schuift dinsdag 11 november naar voor als datum voor de sectio.
Twee dagen later zitten we bij mijn eigen gynaecoloog, dokter Wauters. De ligging van de jongens is niet meer veranderd. De nodige afspraken voor de keizersnede worden gemaakt. Na nog een paar passages aan de ctg-monitor, worden we woensdag 12 november om 9 uur verwacht op de kraamafdeling. Twee uur later zullen mijn zoontjes geboren worden… .