Als een kind tussen mijn kinderen…

Wat vond ik het zalig om mama te worden!
Niet alleen omdat het verlangen naar een kind zo groot was, maar ook omdat ik eigenlijk nooit helemaal ben opgegroeid.
Het is te zeggen… .

Als er onnozel gedaan werd, stond ik steevast op de eerste rij.
Opmerkingen waarvan niemand wist wat ze ermee aanmoesten vanwege óf totaal irrelevant óf heel erg vergezocht, kwamen meestal van mij.
Wanneer de meerderheid hooguit beleefd glimlachte na een niet al te goed vertelde mop, lag ik meestal plat van het lachen. Ik zag namelijk voor mijn ogen gebeuren wat de moppentapper zei en dan bleek het ronduit hilarisch te zijn.

Maturiteit was iets dat met de jaren nog wel zou komen, werd me meermaals toevertrouwd.
‘Prima,’ dacht ik dan, ‘maar laat me nu alsjeblieft verder mezelf zijn.’
En dat kan moeilijk als ik niet meer mag lachen tot mijn buik er pijn van doet, tot de tranen uit mijn ogen rollen of tot ik het bijna in mijn broek doe.
Als ik geen ‘domme’ vragen meer mag stellen, vragen die in mijn ogen altijd heel relevant zijn.
Als ik me altijd ‘volwassen’ moet gedragen terwijl ik het liefst van al zingend door het leven ga.

Natuurlijk is er een tijd om serieus te zijn en om stil te staan bij bepaalde dingen. Dat doe ik vaak genoeg.
Vraag het maar aan mensen uit mijn naaste omgeving: An kan goed luisteren. En hoewel ik nooit aan iemand zal vertellen wat ze moeten doen, kan ik hen wel doen inzien wat ze zelf het beste vinden.
Mensen met diep verdriet of zware zorgen ga ik niet uit de weg. Zitten vrienden of familie in zo’n situatie dan ben ik er voor hen.

Kinderen krijgen werkte heel bevrijdend. Want nu kijken mensen niet meer zo vreemd op als ik al zingend op straat loop met een kind aan de hand of op de arm. Opeens ben ik geen lid meer van het rariteitenkabinet wanneer ik vanuit het niets begin te dansen op denkbeeldige muziek.

Mijn dochters vinden het zelfs geweldig.
Dat Gwen me af en toe ‘zotte mama’ noemt – zelfs in het bijzijn van een wildvreemde dokter – doet me eerder zwellen van trots dan dat ik beschaamd wil wegkruipen in een donker hoekje.

De voorbeelden zijn legio.
Mama die ‘zomaar’ een liedje verzint, compleet met dansje, als het wachten wat langer duurt dan verwacht. En dan moet je die twee meisjes zien inpikken! Tot we alle drie dansen alsof ons leven ervan afhangt. Dat is dolle pret!

Mama die een verhaaltje vertelt over de figuurtjes op de pyjama’s. Het is genieten om die snoetjes afwachtend te zien luisteren, maar het is hemels als Gwen dan mee gaat fantaseren en we samen verder borduren op elkaars verzinsels. Ik kan amper wachten tot Maya ook gaat meedoen!

Of zoals gisteren: mama die helemaal verdwijnt in de dekbedovertrek van Gwen.
Daar had ik een prima – zeer volwassen – reden voor. Het dekbed zat niet meer goed in de overtrek waardoor Gwen te maken had met vervelende bobbels in haar beddengoed. Dat wou ik even rechttrekken.
Ik trachtte – zoals iedereen dat waarschijnlijk zou doen – de situatie met mijn handen en onderarmen op te lossen. Dat zette echter geen zoden aan de dijk: de bobbels verdwenen maar niet. Tijd voor een andere aanpak. Ik besliste de boel van binnenuit te bekijken.
Dus stak ik mijn hoofd bij in de overtrek. Al snel volgden mijn schouders en toen besloot ik het hele gedoe maar ‘aan te trekken’.
Dat werkte! Bijna meteen zag ik wat er schortte en loste ik het euvel op.
Ondertussen hadden Gwen en manlief mijn geworstel in de gaten gekregen.
Ze moesten er erg mee lachen.
Op het dekbedovertrek stond namelijk een levensgrote Hello Kitty, die door mijn fratsen tot leven was gekomen. 🙂

Het is altijd mijn overtuiging geweest dat kinderen bij de grootste leermeesters horen. Hun gave om verwonderd te zijn over de kleine dingen, hun pure emoties en eerlijkheid, hun onuitputtelijke leergierigheid, hun zin voor eenvoud én hun plezier in het leven, ongeacht of een ander dat gepast vindt of niet, … daarvoor heb ik de grootste bewondering.

Ik ben kind met mijn kinderen.
En de voldoening die mij dat geeft, valt niet te meten.
Dankjewel, Gwen en Maya, voor al die prachtige levenslessen en groeikansen.
Mama kijkt al uit naar de volgende.