Wereld Prematuren Dag 2016

De voorbije week loopt het niet van een leien dakje tussen manlief en mezelf.
We zitten allebei met iets gewrongen… alleen, kleef maar eens woorden op emoties waarvan je zelf eigenlijk niet eens beseft dat je ze hebt. Dus modderen we maar wat aan.
De tweede verjaardag van Aaron en Noah vieren we in beperkte kring tijdens een aangenaam warm samenzijn bij ons thuis.
Een paar dagen later is er dat wel zeer dynamisch debat. Manlief en ik, we lijken wel met getrokken messen tegenover elkaar te staan. Compleet met verheven stemmen en uiteindelijk ook tranen. Dat is niet van onze gewoonte.

Daar komt het…
“Ik heb flashbacks. Oncontroleerbaar. UZA. Neonatologie.”

Zijn woorden ontlokken een oncontroleerbare reactie bij mij. Het haar op mijn armen en in mijn nek staat recht overeind. Mijn maag lijkt wel te worden samengeknepen en mijn hart wordt getroffen door een scherpe pijn.

En dan weet ik het: ik worstel met hetzelfde.
Flashbacks op de meest gekke momenten. Die ik deskundig wegstop. ‘Nu even niet.’ Het gevoel van machteloosheid, radeloosheid, op niks greep te hebben. De wereld rondom die verder draait en ik die ter plaatse sta te trappelen. Hoe erg ik ook m’n best doe het te negeren, het borrelt onderhuids onophoudelijk verder.

Het klopt dat het hele verhaal voorbij is, dat onze jongens het goed doen, dat niets van wat gebeurd is – buiten de wat gevoeligere luchtwegen van Noah (die heb ik trouwens ook) – ons dagelijks confronteert met de gevolgen.
Dat maakt niet dat manlief en ik de hele historie ook meteen verwerkt hebben.

Op het nieuws hoor ik dat maar liefst één op drie ouders van premature kindjes neigt naar een depressie. Geen van onze vier kinderen werd prematuur geboren. Gelukkig maar. Manlief en ik zijn wél couveuse-ouders. En ook wij zijn duidelijk nog niet klaar met wat die ervaring bij ons heeft teweeg gebracht.

Vandaag, 17 november, is het Wereld Prematuren Dag. De facebookpagina van de Neonatologie van het UZA, waarvan ik ook lid ben, wordt versierd met foto’s van zovele kleine heldjes. Sommigen haalden het niet en leven verder in de harten van mama’s, papa’s, broers, zussen, … . Anderen prijken ook op een meer recente foto en zien er stralend uit.
Die confronterende verhalen en foto’s maken emoties in me los waarvan ik amper wist dat ze er waren. Vandaag vloeien eindelijk de tranen die ik al veel te lang inslikte. Delen is werkelijk een beetje helen… .

Ook al heb ik geen ervaring met prematuriteit, ik vier de dag mee. Met volle overtuiging. Omdat het heel belangrijk is dat de wereld weet wat zo’n ervaringen met mensen kunnen doen. Omdat meer begrip gewoonweg nodig is. Voor mijn gevoel kàn ik niet anders dan daaraan mijn steentje bijdragen.

Voor al die mama’s en papa’s én al die kleine heldjes: jullie zijn ongelooflijk! <3
#PreemiePower #WereldPrematurendag #WPD16