Smeltmoment

Gwen geniet van een paar dagen – zeer welkome – ‘enig kleinkind’-tijd bij mijn ouders.

Wanneer we woensdagavond naar huis rijden zonder haar, is ze in haar nopjes dat ze nog een nachtje mag blijven. “Jullie komen die namiddag naar moemoe en vava, maar jullie laten mij daar ‘s avonds wél achter, hè?” 🙂

Zoals meestal is het weer een hele toer om alle kinderen (gek, want nu zijn het er toch ‘slechts’ drie?) vastgeklikt in de auto te krijgen, inclusief jassen, schoenen en de schat aan spulletjes die ze met zich meesleuren. Wanneer ik mijn autogordel vast maak en mezelf er nog maar eens van heb verzekerd dat iedereen ook effectief z’n gordel draagt, haal ik opgelucht adem.

Tijd voor het uitzwaairitueel. Vava staat op de oprit en doet z’n rondje om de auto, waarbij elk kind door open of gesloten raam nog op een portie onvervalste grootvaderaandacht kan rekenen. Moemoe staat in de deuropening, klaar om te zwaaien. En Gwen dwarrelt rond vava.

Aaron, die achter me zit, wuift enthousiast door het open autovenster. Vava, moemoe, ze krijgen allebei een lieve ‘dahaaaag’ toegeroepen. En dan… “Dag Gwen! Ik hou van jou!”

Ik smelt.