Sterretjes aan de hemel

Gwen en Maya hebben tijdens hun jonge leventje al meermaals te maken gehad met afscheid nemen. Poezen – hun huisgenootjes – die stierven, een verdwaald konijntje dat we niet meer konden redden, familieleden die ze niet zo heel goed kenden, …

Ze gaan op hun eigen manier om met het verlies.
Soms heel losjes, zo lijkt het wel. Moeten we een poes laten inslapen bij de dierenarts? “Oh, dan kunnen we een nieuwe poes gaan halen bij het dierenasiel!” Alsof het hen niet zoveel doet.
En toch… als uit het niets verrassen ze je dan met een uitspraak als “Mama… ik hoop dat we vanavond de sterren kunnen zien. Dan wuiven we naar nonkel Witte (kater), Chloë en Trinnie (kattinnen).” Sinds kater Pablo ons gezin inruilde voor de eeuwige jachtvelden kan ook hij rekenen op het occasionele gezwaai en de blaaskusjes van onze meisjes.

De dood fascineert hen wel. Telkens er iemand sterft, lopen ze over van vragen. “Waarom is die dan gestorven? Was die ziek? Of gewoon heel oud?”sterren-achtergronden-sterren-wallpapers-afbeeldingen-ster-plaatjes-06
Voor hen lijkt het best eenvoudig. Als je dood gaat dan kom je in de hemel terecht en tijdens een heldere avond kunnen we naar elkaar wuiven, want de hemel is niet verder weg dan de fonkelende sterren.

De afgelopen anderhalve week werd ik meermaals tot tranen toe bewogen. Op Facebook ben ik lid van de groep van de afdeling neonatologie waar Noah 10 dagen heeft doorgebracht. Zijn verhaal mag dan goed afgelopen zijn, te vaak is dat anders.

Een kleine held, die – samen met zijn tweelingbroertje – zo hard heeft gevochten aan de start van zijn leven, om dan een dag voor hun eerste verjaardag niet meer wakker te worden na een dutje in de crèche.
Wat zeg je dan? ‘Veel sterkte met je verlies?’, ‘Gelukkige verjaardag, kereltjes?’
Zeg je het allebei? Of niets van dat alles? Woorden zijn zo nietszeggend dan…

Een ander heldje, hooguit een maand oud, dat verblijft op de afdeling neonatologie en daar een hartstilstand doet. Het bericht van zijn mama doet heel wat andere neo-mama’s reageren. Kaarsjes worden aangestoken. Duimen staan omhoog. Ik voel de hoop van het scherm afspatten. Een paar uur later laat zijn mama weten dat haar kleine kereltje het niet gered heeft. En met z’n allen hebben we verdriet. Om dat jongetje, misschien ook om een eigen kind…

En dan kom je uit bij een bericht van een neo-mama die de link naar een liedje post. Het liedje waarmee ze wakker werd de dag na het overlijden van haar zoontje. Zijn tweelingzusje doet het prima, ik likete het bericht nog over haar thuiskomst na 12 weken op de afdeling neonatologie.
Plots herken ik die tweelingmama. Ze stak de katheter bij Aaron toen die vorig jaar voor een cystografie in het ziekenhuis was. Toen kwam ter sprake dat ze zwanger was van een tweeling en hadden we er een leuk gesprek over.
Mijn hart doet pijn. Voor haar, voor alle ouders die een kind hebben verloren.

Je weet dat je tijdens je leven voor afscheid komt te staan. Afscheid van grootouders, je eigen ouders, huisdieren, … mensen aan het einde van een – hopelijk – mooi gevuld leven. En jammer genoeg ook van mensen die veel te vroeg sterven, aan een ziekte, na een ongeval… of aan het prille begin van hun leven.

Ik geloof heel erg dat hun ziel blijft bestaan, dat ze vlakbij zijn. Of zoals mijn dochters het zo mooi verwoorden: ‘tussen de sterren’.

Aan al die sterretjes aan de hemel… het ga jullie goed. Wees maar gerust dat jullie nooit vergeten worden.

1 reactie