Medicijn Mama

Wat kunnen peuters toch ziek zijn!
Op zondag haalden we Noah uit een bed met zichtbare sporen van nachtelijk braken. Aan de ontbijttafel schoof hij zijn bordje beslist voor zich uit. Aaron daarentegen at wel een beetje. Een paar uur later hadden we twee zielige en regelmatig overgevende kereltjes in huis. Alles wat erin ging, kwam er even snel weer uit.

Een beetje gelaten gingen we de nacht in, manlief en ik. Ik zou eerst gaan slapen, van 21 tot 1.30 uur, terwijl de papa van mijn kindjes paraat stond om de braakaanvallen mee het hoofd te bieden. De rest van de nacht was het dan aan mij.

Ik sliep amper. Elk hoestje, elke hoorbare kokhals, elke interventie van manlief maakte me klaarwakker. En iets na half twee werd ik gewekt, zoals afgesproken.

Mijn moedergevoel maande me aan gewoon bij mijn zoontjes in de kamer te blijven, wat ik ook deed. Tussen hun ledikantjes in zat ik, in mijn pyjama met een warm fleecevest eroverheen, op de grond. Ik aaide over handjes, schikte dekentjes en kwam op de juiste momenten aandraven met een kommetje.

Noah werd snel rustiger. Aaron bleef het moeilijk hebben. Dus tilde ik hem uit zijn bedje en nam hem op schoot. Dat warme lijfje, stijf van de spanning en het ongemak, kon langzaamaan weer ontspannen. Na een uurtje of wat was hij klaar om opnieuw in zijn bed gelegd te worden.

Wat ik toen mocht aanschouwen, valt eigenlijk niet onder woorden te brengen… ik ga het toch proberen.

Vanaf mijn zitplaats tussen hun bedjes, zag ik twee zielig zieke jongetjes, duidelijk geplaagd door buikkrampen. Zo moe van een zware dag ziek-zijn, zochten hun oogjes mij weer, telkens die opengingen na een korte periode van indommelen. Het beeld van hun mama vlakbij bracht hen duidelijk tot rust.

Kleine vingertjes beroerden de dekentjes: loslaten, zoeken en weer vastpakken. Heel zachtjes en telkens opnieuw. Het deed me een beetje denken aan kittens die tegen hun mama aan dabbelen met hun pootjes wanneer ze drinken. Ik besefte dat dit deel uitmaakte van hun nacht- en slaapritueel, van iets dat ik normaal gezien nooit zie. En dat vond ik zo mooi – zowel de gedachte als die fijne bewegingen – dat de tranen over mijn wangen liepen.

Toen ze allebei in slaap waren gevallen, kroop ik ook terug onder de wol. Wat had ik het koud, besefte ik toen pas. Maar hoe dankbaar was ik dat ik – als mama –  zo’n rust kon brengen bij mijn zoontjes.

We zijn nu vier dagen later en het ergste is achter de rug. Aaron en Noah zijn nog steeds niet helemaal de oude, ze drinken goed en eten stelselmatig meer. Dat komt wel weer goed, dus.

Die nachtelijke ervaring, echter… dat was magisch. Ik was getuige van de onweerlegbare werking van medicijn ‘mama’ en ik denk niet dat ik dat ooit nog vergeet. 🙂