Mijlpaal = loslaten
Mijn moedergevoel verraste me vanmorgen.
Misschien had ik het wel kunnen voelen aankomen, maar onbewust heb ik dat besef vakkundig weggemoffeld. Onder een hele hoop handelingen van een ‘praktisch ingestelde mama’.
Mijn oudste dochter Gwen is vandaag voor de allereerste keer op schoolreis vertrokken naar een binnen- en buitenspeeltuin in het Antwerpse.
Ze keek er al wel even naar uit: een hele dag spelen met de kindjes van de kleuterschool, een hele dag op stap met de juffen die ze zo graag heeft, de belofte van een lekker ijsje in de namiddag.
Daar zou ik zelf ook nog zin in hebben!
De voorbije dagen sprokkelde ik alles bij elkaar wat ze nodig had voor een onbezorgde dag vol plezier.
Ik kocht een brooddoosje – dat Gwen nog niet had omdat ze ‘s middags altijd thuis eet. Nadat ik het had afgewassen, voorzag ik het blauwe kleinood van een knalgroene naamsticker.
Gisteren maakte ik haar boekentasje klaar: een reservebroekje (want je weet maar nooit) en een klein flesje water voor bij de boterhammen en in geval van plots opduikende grote dorst.
Zorgvuldig koos ik haar tenue voor vandaag uit: kleren die lekker vuil mogen worden en die – heel belangrijk – goed zitten.
Deze morgen smeerde ik voor de allereerste keer boterhammen voor mijn grote meid en stopte ze – samen met een koekje – in het gloednieuwe brooddoosje.
Tijdens het ontbijt was Gwen in gedachten verzonken, dat gebeurt wel vaker.
Ja hoor, ze had er zin in om een hele dag te spelen in de speeltuin. Maar veel meer conversatie dan dat zat er niet in. Ik liet haar genieten van de fantasiewereld in haar hoofd waarin ze zoveel tijd doorbrengt.
Na het toiletbezoekje volgde een snelle wasbeurt en het aankleden, waarna haar lieve papa Gwen naar school bracht.
Toen hij terugkwam, was de boodschap die hij voor me bij had net dezelfde als anders: Gwen kwam op school en was haar papa bijna meteen vergeten.
Halverwege de voormiddag stuurde mijn moeder me een sms met de vraag of Gwen goed vertrokken was op schoolreis.
En dat maakte – totaal onverwacht – toch wel wat emoties bij me los.
Hoe zal het Gwen vergaan vandaag?
Zal ze op tijd laten weten dat ze naar het toilet moet?
Waarom ik me daarover zorgen zou maken, weet ik eigenlijk niet, want Gwen slaagt er altijd in om dat duidelijk te maken. Een goed verstaander kan dat niet missen en wie is er beter op zo’n boodschappen ingespeeld als een stel ervaren kleuterjuffen?
Zal ze haar boterhammetjes flink opeten?
Hier thuis heeft ze de gewoonte – gek word ik daar soms van – om haar boterham eerst open te vouwen en met haar vinger het beleg eraf te prutsen om dan nadien het geheel weer dicht te plooien en halvelings op te smikkelen. Ik troost me altijd met de gedachte dat die gewoonte wel zal verdwijnen van zodra het eerste vriendje blijft eten… .
Zal ze geen heimwee krijgen naar huis?
Komaan An! Daar heeft Gwen vandaag geen tijd voor, met al die indrukken, al die kindjes om mee te spelen in een binnen- én buitenspeeltuin! Degenen die ook maar enig risico lopen op heimwee zijn zij die niet op schoolreis zijn.
Ik wéét dat mijn oudste dochter in goede handen is.
Ik wéét dat ze zich enorm amuseert vandaag.
Ik wéét dat het eten best gaat lukken, vooral als ze ziet hoe al die andere kindjes dat doen.
Ik wéét dat ze vanavond doodop en gelukkig in haar bed kruipt en dat de verhalen over haar avonturen van vandaag pas de volgende dagen stelselmatig zullen opduiken.
En ik ervaar dat zo’n mijlpaal, een ‘eerste keer’ altijd een emotionele lading heeft, dat het altijd een stukje loslaten is.
Vind ik dat erg, of vervelend? Allesbehalve.
Ben ik vandaag een emotioneel wrak? Helemaal niet.
Maar ik sta er wel bij stil.
Mijn kleine meid wordt groot.
Ook al is ze nog maar drie jaar… .
