Het lege nest – of toch een beetje

Wàt een mijlpaal weer!
Gisteren begon mijn jongste kuikentje aan haar schoolloopbaan in de blauwe dolfijnenklas bij juf Els.

“Fijteklas!” roept Maya enthousiast, als je vraagt in welke klas ze zit.
“Bij juf… ?” wordt meteen gevolgd door “Els!”, met een stralende glimlach.
“En wat staat er in jouw klas?”
Maya’s ogen beginnen te twinkelen, zorgvuldig bouwt ze de spanning op en dan roept ze: “Ballebat!”
Een ballenbad, dus.
Hetzelfde ballenbad waarop grote zus Gwen zo verzot was. Of is.

Doe maar het laatste.
Gwen vertoeft heel graag in de gele eendjesklas, maar wilde in september toch naar de witte schaapjesklas. Dat had niets te maken met klasgenootjes of juffen, maar alles met het geliefde ballenbad.
Ook nu had ze aan juf Els verteld dat ze terug zou komen naar de blauwe dolfijnenklas. Dat zal allicht deels te maken hebben met haar kleine zus. Volgens mij heeft het ballenbad daar toch het grootste aandeel in.

Gisteren namen we uitgebreid te tijd om met het hele gezin te ontbijten en onze meisjes vertrekklaar te maken voor de wandeling naar de dorpsschool. Schoenen aan, jassen aan, boekentasjes present.
En daar gingen we dan: Gwen aan mijn hand, gevolgd door Maya aan de hand van manlief.
Aan het kruispunt werden we overgeholpen door de lieve ‘oversteekdame’, die onze dochtertjes altijd met hun naam aanspreekt als ze ons een goede morgen wenst.
Gwen zette haar boekentas in de gangkast en wachtte op haar kleine zus.

Met z’n vieren gingen we naar Maya’s klas.
Die keek meteen of het ballenbad nog op dezelfde plaats stond. Dat was zo.
Haar armpjes werkten hard om het rugzakje van haar rug te krijgen. Na een beetje hulp met de rits van haar jas, ging ook die snel uit.
En hop! Weg was Maya!
Gwen tuurde de klas in. “Maya klimt op de glijbaan, mama.”
Een trillende lip? Een zielig snoetje? Tranen?
Wat moet je daar nou mee als er een heus ballenbad is om in te spelen?
Gwen, manlief en ik bedelden zowat om een kusje – dat we gelukkig ook kregen – en dat was dat.
Grote zus werd naar de speelplaats begeleid en weg waren we.

Het huis voelde vreemd leeg aan nu mijn twee dochters allebei op school waren. Anderzijds leek het jaren geleden dat ik nog zo moeiteloos kon doorwerken.
Eigenlijk wàs dat ook wel bijna vier jaar geleden, van het pre-kind-tijdperk.

‘s Middags bleven we eten bij mijn ouders.
Moemoe en vava waren heel benieuwd naar de ervaringen van hun jongste kleindochter en natuurlijk ook naar de bevindingen van de grote zus.
Maya vertelde over – surprise, surprise – het ballenbad en over pipi op het toiletje. Over de koek en de chocomelk en over Gwen, waarmee ze de speeltijd had doorgebracht.
Mijn ouders glunderden en ook ik was heel fier, om van grote zus Gwen nog maar te zwijgen. De eerste halve dag was een groot succes.

Ook vanmiddag mochten manlief en ik twee stralende meisjes oppikken aan de schoolpoort.
Van een geweldige start gesproken…

En daar zit ik dan, met mijn lege nest. Althans een paar uur per dag.
Ach, laat me zo maar wennen aan het idee dat mijn kuikentjes op een dag écht hun vleugels uitslaan.
Heel eerlijk? Die dag mag van mij nog wel even wegblijven. 🙂